31 oktober [zaterdag], onze reisdag naar Busan

Vandaag is Evert in de pen geklommen en is zo aardig geweest om zijn verslag van vandaag aan me te mailen.
Zo krijgen jullie het ook te lezen; hier onder:

Vanmorgen mochten we ons niet verslapen - we moesten de trein halen.
Om half tien hadden we gegeten, waren de koffers weer gepakt en waren we gereed voor het volgende avontuur. Ook Willy bleek bepakt en beladen gereed te staan.
Afscheid nemen van de hotelbeheerder en hem duidelijk maken dat we een taxi wilden om naar het station te gaan, betekende voor hem prompt dat hij zijn plek achter de receptiebalie verliet, een van de koffers overnam (van Els uiteraard) en ons voorging naar de hoek van de straat. Het betekende voor hem een 50-60 mtr lopen en het hotel verder onbeheerd achterlaten, maar dat is hier kennelijk geen probleem. Na het aanhouden van de taxi en het geven van instructie (wel zo eenvoudig als de chauffeur geen woord Engels spreekt) namen we afscheid van hem. We zullen er terugkomen aan het einde van de vakantie.
Voor 8000 Won (4.50 euro) bracht de taxi ons met alle bagage op het station.
Het weer blijkt bewolkt - het regent niet, maar het zou het wel kunnen gaan doen (ook volgens de vrouwelijke Erwin Krol hier op de TV).
Het Centraal Station van Seoul is, zoals veel van dit soort gebouwen in Korea kolossaal van afmeting. Een enorme opgang met trappen omhoog leidt naar de ingang van een hal die zeker 2 maal zo groot is als die van het CS in Den Haag. Vanuit deze hal gaan rechts en links trappen omlaag - rechts naar de HSL, links naar de normale treinperrons. Het is onwaarschijnlijk druk, zoals overal in de miljoenenstad. Druk is niet hetzelfde als gehaast en gehaast is hier niet synoniem voor anoniem. Wil je even iemand wat vragen, dan is dat geen probleem - degene die je aanspreekt neemt de tijd en probeert je te helpen.
Eerst een kaartje kopen. Willy heeft e.e.a. goed voorbereid. Ze weet welke trein we moeten hebben en hoe laat deze gaat. De lokettiste helpt ons vlot. Voor 47100 Won worden we in 5 uur naar het 600 km lager gelegen Busan gebracht de 1e klas is hier 6000 duurder dan de 2e klas. Voor dat geld gaan we uiteraard luxe reizen.
Je krijgt een gereserveerde stoel met zeer veel beenruimte, je kunt de stoel kantelen tot slaaphouding als je dat wilt. Je achter-buurvrouw zal er geen last van hebben. Els en ik zitten naast elkaar, Willy heeft een stoel achter ons. Geen probleem - we vinden al snel uit dat de duostoelen een draaipunt hebben waardoor we desgewenst alsnog in de ' eigen' coupe bij elkaar kunnen zitten.
De stoelen zitten overigens uitstekend. De 1e klasse zit achter in de lange trein, niet alle stoelen zijn bezet. Er lopen met enige regelmaat een controleur/ordehandhaver en een hostess langs. De laatste hoeft geen kaartjes te knippen o.i.d. Ze leest van haar display af welke stoelen bezet moeten zijn.
Het duurt even voor je de bebouwing van Seoul verlaten hebt. We komen over de Hanrivier, passeren de Golden Tower, een gebouw dat in het zonlicht echt van goud lijkt (schoonheid en kitch gaat hier heel goed samen). Een paar dagen geleden hebben we nog langs die rivier in een heerlijke zonnetje gewandeld en gefascineerd naar het uitzicht op het centrum van deze metropool gestaard. Nu verlaten we de stad alweer.
Heb je de stad eenmaal verlaten, dan rolt de loper van een schitterende herfst zich uit. Het terrein is een aaneenschakeling van heuvels en dalen. Soms rij je door een vlak terrein. Dat is dan eerder een dal waarin de trein voortraast. De heuvels zijn altijd in de buurt. En ze zijn vrijwel altijd bedekt met bossen die zich nu nog eenmaal van hun mooiste kant laten zien. Het rood en goudbruin is er over uitgestrooid. Een prachtig gezicht dat zich waarschijnlijk niet heeft laten fotograferen (al heb ik er wel een paar foto's aan gewaagd).
Overigens zijn lang niet alle dalen even fraai. Je vindt er veel kleine industrie waarbij bepaald geen landschapsarchitect aan te pas in gekomen. Is er geen industrie dan is er zeker een rijstveld te vinden waar nu of net geoogst is of geoogst gaat worden. Ook daar geel-gouden velden.
In Busan is een taxi snel gevonden. De taxichauffeur begrijpt na enige uitleg (met dank aan Willy) dat we naar het Monvert Hotel willen. Hij weet niet waar dat is, maar na een telefoontje wel. Het blijkt in het centrum te liggen, ook vlak bij de zee.De rit kost zeer weinig, zoals gewoonlijk.
Willy heeft de avond tevoren dit hotel gereserveerd via Internet. De receptie bestaat uit een loketje ter hoogte van mijn buik. Er zit een dame achter en als je haar te woord wil staan moet je diep bukken. Enig idee waarom dit zo geconstrueerd is? Wij in ieder geval wel! Hoe dan ook, we krijgen een kamer voor 60.000 won. Als we langer willen blijven (dat beslissen we pas als we de kamers gezien hebben) krijgen we korting, verzekert ze ons. Het blijken uitstekende kamers te zijn. Ruime kamers met aparte toilet en badkamer met wastafel, douche en bad. Het bad is overigens Koreaans klein: goed voor Marike en Janneke. Er is televisie en Internet! Willy heeft een single room en geen Internet, horen we van haar. Een kleine zoektocht in de omgeving leert dat de PC-bang (internetcafe) hier niet te vinden is. Dus terug naar de dame aan het loket met het verzoek om een andere kamer. Een kamer met internet blijkt een VIP room te zijn, wordt ons na enig handen en voeten en vinger (schrijf)- werk duidelijk. Er wordt gewisseld. Voor 10.000 won (6 euro) extra kan een mens heel gelukkig worden.
Gegeten in een restaurant in de buurt - bulgogi voor de kenners. Heerlijk.
Met een kopje Cafe Mocha hebben we deze dag afgesloten.
Weer een dag die geslaagd mag heten.
Het weer: zeer zacht - ik schat dat het vanavond om 21.00 uur nog 18 graden was buiten.

De groeten van de reisgenoten uit het zuidelijke puntje van Korea.

Eef, Willy en Els (de deugd in het midden)