Maandag 2 november, de toren en de tas, Busan

Het weerbericht klopte: het was vandaag beduidend kouder dan hiervoor. Op t.v. vanmorgen vroeg zag ik sneeuwbeelden: 20 cm. sneeuw op een aantal plekken in Korea; wel de iets hoger gelegen plekken, maar toch. De wind is naar het noorden gedraaid en naar verwachting zal het ook morgen nog fris zijn. De bonus is dat het kraak- en kraakhelder is en dat is een prima dag om het hogerop te zoeken. Vorig jaar zijn we geen van drie bovenop de Busan toren geweest. Nu gaan we wel. Op weg naar boven treffen we bij stom toeval in een zijstraatje, tussen allemaal hoge bebouwing ingeprakt, nog een kleine tempel. Getuige de schoenen die buiten staan zijn het vandaag alleen dames die de dienst bijwonen. De deuren zijn dicht; slechts een zijgebouwtje is open voor de nieuwsgierige voorbijganger. Merkwaardigerwijs heerst er hier een serene rust. Het verkeer, de drukte van de stad, menselijke geluiden, ze zijn allemaal op de achtergrond verdwenen en het getik van hout op hout en de gezangen zonder veel toonhoogteverschil voelt heel prettig in mijn oren.
Voordat we de Busan toren in gaan, gaan we even uit de wind in de zon zitten met een blikje warme koffie.
Het uitzicht vanaf de toren is fenomenaal: het hele havengebied, de stad met de regelmatige wijkindeling, de bergen aan de andere kant: alles is tot in de verte goed te zien.
-----------------------------------
Hier volgt een ingezet stukje tekst van de hand van Evert, zoals hij het volgende deel van de dag beschreef:

We gaan uiteindelijk - Els aarzelde vanwege haar hoogtevrees - met z'n drieen naar boven. De lift in de toren brengt je 120 mtr hoger. Ook op die hoogte is het nog steeds helder. Het ronde plateau biedt je een fenomenaal uitzicht uitzicht over de stad en de haven. Je kijkt nu ver uit over de zee, waar een aantal schepen liggen te wachten. Je krijgt de hele bedrijvigheid van deze toch grote zeehaven en vissershaven als het ware in een noterdop aan je voorgeschoteld, heel overzichtelijk. We kijken onze ogen uit tot Els ineens geschrokken opmerkt dat ze haar tas/rugtas bij de stoelen, waar we koffie hebben gedronken, heeft laten staan. Het is rond 13.00 uur. Dat is vervelend. Waarschijnlijk staat ie er nog wel. Er wordt hier niet zo veel gestolen. Als ze 10 minuten later boven komt moet ze echter melden dat de tas verdwenen is. Haar paspoort, creditcard en betaalpas zit er in. Navraag bij stalletjes levert niets op. Wel adres en telefoonnummer (Willy's - zij heeft hier een huurtelefoon -) achtergelaten. Misschien is de tas wel naar het hotel gebracht. Er zit een visitekaartje van het hotel in. We zijn tenslotte hier in de omgeving van dat hotel.
Bij terugkomst blijkt dat helaas niet het geval. Probleem is dat we het de hotelreceptioniste niet goed duidelijk kunnen maken wat het probleem is.
Dus eerst een aanvalsplan: onze onvolprezen Willy gaat haar allerbeste Koreaans uitproberen op een briefje, waarin ze meldt wat er is gebeurd. Ze maakt twee maal dezelfde tekst - een voor het hotel en een voor de politie straks. Want we moeten wel aangifte gaan doen.
Zodra de receptionste het briefje leest - kennelijk uitstekend Koreaans - grijpt ze de telefoon en belt de politie. We hoeven er niet te gaan zoeken, meldt ze even later, de poltitie komt naar ons toe (excuus voor de flauwe woordgrap). Dat gebeurt ook. Twee politieagenten komen ons ophalen. Ze willen uiteindelijk dat er twee meegaan en dat de derde in het hotel blijft op de kamer voor eventuele nadere berichten. Dat begrijp ik althans uit het gesprek met een van de twee. Ze spreken geen Engels en het Koreaans gaat ook voor Willy, die zich inmiddels bij ons heeft aangesloten, te snel. Na snel overleg wordt de afspraak: de dames gaan mee, de man bewaakt het fort.
Half vijf worden ze netjes door de politie weer teruggebracht. Met wederzijdse hulp (Engels/europese letters zijn toch wel erg moeilijk voor een Koreaan, dus wordt het Engelse gedeelte verzorgd door Willy) wordt het Proces Verbaal opgemaakt. Het consulaat wordt telefonisch geinformeerd dat we straks een pas nodig hebben als we het land weer willen verlaten. Komt in orde. Els moet alleen even 2 pasfoto's laten maken en een copie van haar paspoort (er liggen er altijd een paar van in de diverse koffers gelukkig) meebrengen als we weer in Seoul zijn.
[tot zover Everts' tekst]
-----------------------------------

Het was een hele belevenis om met de twee politiemannen in de auto eerst naar Busan-toren te rijden; aldaar te gaan aanwijzen waar en hoe en wat en vervolgens op het politiebureau de aangifteprocedure mee te maken.
De politiemannen, degene die wat engels sprak een jongen nog, waren heel vriendelijk. Ik had de indruk dat ze ook wel blij waren toen we duidelijk gemaakt hadden dat de tas niet gestolen was, maar per ongeluk achtergelaten en niet op dezelfde plek teruggevonden. We kregen ook een keurige escorte terug naar het hotel met twee man sterk voorin de auto.
Aan het eind van de middag heeft een telefoontje via de huurtelefoon er voor gezorgd dat Els haar creditcard en bankpas geblokkeerd werden. Het blijft een hele vervelende ervaring, maar zoals we tegen elkaar zeiden achterin de politiewagen: het is veel erger als je je been breekt.

Vanavond hebben we met een overheerlijke Japanse sushi-maaltijd de dag afgesloten.
Dit is nou eenmaal de Japanse wijk in Busan, dus helemaal vreemd is het niet om Japans te eten in Korea.