maandag 9 november: terug in Seoul

We zijn weer terug in de bruisende hoofdstad. Een dag eerder dan oorspronkelijk de bedoeling was, maar dat is wel fijn, omdat Els toch even wat extra tijd nodig heeft om naar de ambassade te gaan om een noodpaspoort te regelen.
Vanmorgen waren we alle drie al voor de afgesproken tijd van tien uur klaar met ontbijt en inpakken. Wandelend met de tas op wieltjes achter me aan, rugzak op en kleine rugtasje op het handvat van de rollende tas ging het richting Express-busterminal. Dat is een wandelingetje van een minuut of zeven. Eenmaal aan de weg gekomen merk je dat er steeds taxi's langzaam gaan rijden als ze langszij komen. Maar helaas: geen vroege ritjes voor de chauffeurs.
De kaartjes waren zo gekocht. Weer ontzettend duur... ahum..maar niet heus. Je reist hier het halve land door voor omgerekend zo'n euro of 16. 27.400 won om precies te zijn. Daarvoor heb je een luxe bus, gereserveerde plaats, beenruimte van de businessclass in het vliegtuig en nog een prettige tussenstop na zo'n anderhalf uur.
We konden zo doorlopen van het loket naar de bus en die vertrok echt laat: 10.01 uur stond er op zijn klokje. Het gore lef om een minuut te laat te vertrekken....dat doet-ie anders nooit!
Van tevoren had ik uitgezocht hoe het zat met de aansluitingen vanaf de Express-busterminal in Seoul en de oranje metrolijn [lijn 3] liep daarvandaan naar Anguk, het station het dichtst bij ons hotel. We zijn weer in hetzelfde hotel neergestreken als tijdens het eerste deel van onze reis.
Om bij die metrolijn te komen moesten we eerst een paar trappen af die bezaaid lagen met goederen. Vreemd...dachten we toen nog. Maar beneden gekomen beland je dan in een enorm ondergronds winkelgebeuren. Een stad onder een stad. Ik denk dat het geheel wel een kilometer lang was. Bij de splitsing in het gangenstelsel waar je naar de verschillende metrolijnen kon gaan stond een fotohokje. Omdat Els nog pasfoto's nodig heeft voor haar noodpaspoort was het een goede zet om dat meteen maar te doen. Maar in het fotohokje kon je niet met geld betalen. Alleen met T-money, het kaartje waarmee je ook met de metro kan reizen [en in sommige telefooncellen kunt bellen]. Nou zat Els haar kaartje in de verdwenen handtas, op die van Eef stond niet genoeg geld en die van mij was nog niet opgewaardeerd. Om onnodig zeulen met de koffers te voorkomen bleef Els met koffers bij de fotomachine achter en gingen Eef en ik op onderzoek uit naar een T-money-oplaadpunt en een kaartverkoopmachine. Het oplaadpunt was snel gevonden en het gebruik is zo makkelijk dat je zelfs geen gebruik hoeft te maken van de allervriendelijkst aanwezige knop met English er op.
Toen we zoekend rondkeken naar een verkoopmachine om een T-moneykaart voor Els te kopen, kwam er meteen een aardige vrouw die wat engels sprak op ons af. Zij zocht een metrobeambte er bij en zo kwamen we alsnog aan dat kaartje.
De behulpzaamheid van mensen is hier zo alom aanwezig en voelt prettig en vertrouwd. Ook later, toen we bij Anguk station het metrostation moesten verlaten en -ondanks de plattegrond waar-ie op stond- de lift niet konden vinden, werd ik tot twee maal toe geholpen met het sjouwen van mijn tas. Eerst een vrouw die langszij de trap mee op liep en zonder enige verbale actie gewoon de andere kant van mijn tas pakte en mee hielp sjouwen. Bij de etage er na een jongeman met precies dezelfde actie. Het is zo eenvoudig en zo behulpzaam. Aan dat soort hulpvaardigheid en vriendelijkheid kunnen veel mensen in NL nog een voorbeeld nemen. Als hetzelfde je gebeurt in de Amsterdamse metro denk je minstens dat ze je tas willen ratsen [en waarschijnlijk is dat dan nog zo ook].
Als je hier in de subway met een tas of rugtas een staplaats hebt en er zit iemand die niets op schoot heeft, dan pakken ze zonder meer je tas van je over en zetten die op schoot. Andersom als jij zit en er komt een moeder met een klein kind of een grote tas, dan wordt dat ook wel zomaar op je schoot gezet. Kind gillen... gekke grote ogen en wit gezicht... eng...
In het hotel werden we verwacht: de telefonische reservering van de avond er voor was doorgekomen.
Vanavond hebben we ons een Koreaanse maaltijd heerlijk laten smaken. Een grote juspan [zo een waar je draadjesvlees in gaar suddert] ging op een gasbrander in de tafel. In die pan zat een hoeveelheid roodgekleurde vloeistof [altijd beetje link, maar dit was lekker pittig zonder scherp te zijn], paddestoelen, uien, verse groente. Daarnaast kregen we een schotel met heel dun gesneden rundvlees. Onder die schotel stond een kom met dikke noedels. We keken maar een beetje af van de mensen die om ons heen zaten. Eerst moest het soepje koken. Daarna moest je in een aantal keren het vlees er kort in laten meekoken. Ondertussen natuurlijk ook al lekker er van eten. Kimchi en sausjes [soja o.a.] stonden er omheen. Nadat we al het vlees en de andere lekkernijen uit het soepje hadden gegeten moesten de noedels er in. Dat moest even duren, want toen we die er te snel weer uit wilden gaan eten werden we door de restaurantdame, die ons goed in de gaten hield en waar nodig bijstuurde, er op gewezen dat de deksel nog even op de pan moest.
Toen ze de noedels er weer uit ging scheppen bracht ze ook een schaar mee; knipte de boel in stukjes en gebaarde dat we dat wel met een lepel mochten eten. Toen dat allemaal op was ging ze nog een soort nasi voor ons bakken in de nog steeds hete sudderpan. Dat was een heerlijk eindhapje, wat zoutig met bieslook, uitjes en gebakken rijst. Ik ben vergeten hoe het gerecht heet, maar misschien dat Janine of Kim of een andere Koreakenner na deze beschrijving me dat kan vertellen, want dit gerecht is een goede tip voor een andere keer en dan is het handig als je weet wat je moet vragen.
De twee muggen die dachten vannacht aan mij een feestmaal te hebben, heb ik net tijdens het typen van dit stukje met de douchemat uit de droom geholpen. Ik ben gek op dieren, maar er zijn grenzen.