22 en 23 oktober, reis en aankomst
Door: Willy
Blijf op de hoogte en volg Willy
23 Oktober 2010 | Zuid-Korea, Seoel
22 oktober Frankfurt München en straks Seoul
Even over half vier in de middag Nederlandse tijd en in het vliegtuig heb ik mijn minilaptopje maar even tevoorschijn gehaald om mijn Koreaanse buurvrouw, die in Duitsland woont en dus beter is in haar Duits dan in haar Engels, te laten zien hoe dat nou zit met een zoon geboren in Korea. ‘Waar is ie dan nu’ en ‘kook je elke dag Koreaans voor hem’ deed me vermoeden dat ze dacht dat die Koreaanse zoon iets anders was of is dan een aardappeletende kaaskop in Koreaanse verpakking. Dus dank Christina, het boek deed hier wonderen. Het eerste deel heeft ook Koreaanse fotobijschriften, want is in 2002 al bij de KSS gebracht. Het vliegtuig is veel te vol om te kunnen liggen of zelfs maar even scheef te zakken; ik denk dat er misschien tien stoelen in deze hele grote airbus leeg zijn. Het zal nu nog ongeveer 6 uur vliegen zijn. Om een beetje te wennen aan het dagritme waar ik straks in kom ga ik zo maar eens proberen een tuk te doen. Later meer.
23 oktober 11.30 in de ochtend in Seoul [dus nog nacht in NL]
Inmiddels ben ik aangekomen op de plek van bestemming. In plaats van om half zes, landde het vliegtuig om half vijf. Wind mee zeker. Voordat je met het treintje naar de centrale aankomsthal bent ben je een half uur verder. Handig zo’n rode koffer op een band vol met zwart, grijs en donkerblauw. Die zie je al van verre komen. Mijn buurvrouw uit het vliegtuig, zelf Koreaanse van geboorte, was al een tijdje niet in Korea geweest. Grappig om haar te kunnen wijzen waar de borden staan om de juiste bagageband te vinden en waar je verder moet. Wie is hier nu de inboorling? Omdat ik niet in het donker met de bus naar Seoul wilde rijden, ben ik eerst maar eens uitgebreid mijn eerste mocha-latte gaan nuttigen, even gaan opfrissen in de ruime, schone toiletten en vervolgens op naar de counter voor het huren van een telefoon. Een van de counters van de telefoonverhuur blijft de hele nacht open. Veel jonge mensen die hier werken. Een uiterst kek turkoois LG-klep-mobieltje waar als je de klep dicht doet de datum van vandaag in led-licht doorheen schijnt. Deze keer kreeg ik er een briefje bij met de boetes die er op staan als je ’t ding kwijt raakt of in het water laat vallen. Zal ik maar niet doen. Bij het buiten komen was er weer de sensatie van de bekende lucht inademen en de geur van Korea, zo bekend en alsof ik niet weg geweest was in de herkenning. De airport-limousine [zo noemen ze de bussen die heen en weer rijden tussen Seoul en Incheon-airport] start al om 5.20 uur. Maar inmiddels was het bijna half zeven. De zon kwam op en de grond was wit van de rijp. Hier vriest het ’s nachts ook al. Om van die opkomende zon een foto te maken [mijn camera zit onderin de rugzak onder de spalken] pakte ik mijn telefoon. Die heeft ook een camera, zij het van niet zo beste kwaliteit. Maar… wat vorig jaar nog niet zo was: er was zomaar verbinding met het Koreaanse telefoonnetwerk! Er kwam wel een berichtje op het scherm met de prijzen van bellen en data-verzending en dat maakt dat ik hier niet vrolijk gebruik zal maken van alle mogelijkheden die op de iphone zitten, maar het kan wel. Misschien dat het volgende keer niet meer nodig is om een telefoon te huren. Leve de vooruitgang.
Met Janine’s blindegeleide [zij had het hotel gereserveerd voor me en zij en Piet waren hier gisteren nog] kon ik het Mido-hotel goed vinden. Helaas was er geen kamer beschikbaar, ook al had Janine aangekondigd dat ik vroeg zou komen. De mevrouw was wel zo aardig om de enige kamer [met drie bedden] die wel vrij was aan me ter beschikking te stellen. Zo kon ik opfrissen en even twee uur pitten. Ik heb mijn koffer en rugtas bij het hotel achtergelaten en zit nu met laptopje op de eerste verdieping bij Tom’n’Toms [jeweetwel Els, tegenover Ann House] even te typen. Dank voor de tip Myung: hier is inderdaad wireless en dat is een stuk prettiger zitten dan in een pc-bang op dit tijdstip van de dag.
Vandaag ga ik maar eens lekker mijn neus achterna; bekende plekjes opzoeken en zien wat ik voor nieuwe plekjes tegenkom. Niets hoeft, alles mag. Als ik het zat ben dan ga ik terug naar het hotel. Na het middaguur is mijn kamer wel klaar. Misschien is een middagtuk ook wel nodig om de reis van een slordige 18 uur uit mijn lijf te krijgen. Dan is een ritje met Finnair zoals vorig jaar toch minder vermoeiend. Gelukkig is de terugweg niet met twee, maar met een overstap.
Er ligt nog een halve dag voor me en de zon schijnt. Je kunt hier in een blouse zonder jas over straat. Ik wil niemand jaloers maken natuurlijk...
De rest van de dag is het zulk mooi weer gebleven: jasje los op een enkel t-shirtje. Warm zat. Jasje is er alleen voor al die handige jaszakken, want zonder zou ook warm genoeg zijn.
Op Insadong [de Kalverstraat van Seoul] was het veel te druk vanmiddag. Een popconcert trok veel mensen, maar ook de kraam met de platgeslagen oliebollen met een vulling van noten, kaneel en suiker had het druk. Ik hoefde maar even te wachten, maar toen ik terugkwam stonden er wel veertig mensen geduldig in een rij te wachten op zo'n lekkernij.
Je hoort om je heen veel knauwende Amerikanen en ook andere te luid pratende en duwende buitenlanders. Zal ongetwijfeld met de G-20 te maken hebben. Hopelijk duurt die niet lang.
Vanavond dacht ik een bibimbap [rijst groente beetje dungesneden rundvlees zeewier paddestoeltje ei] te eten, maar ik had het woordje dat er voor stond niet gezien... dus deze bibimbap was rijkelijk voorzien van te heet gemarineerde inktvis. Dus ging er een deel van de inhoud van mijn bakje weer terug naar de keuken. Morgen beter uitkijken. Ik had het moeten zien. Een zakje warme kastanjes van een stalletje vlak bij het hotel en een warme mocha-koffie [konsekwent of consequent zonder slagroom deze vakantie!] heeft het branderige leed in mijn maag weer verzacht. Bakkie koffie hier in het hotel uit de automaat is trouwens ook niet slecht.
Nu plannen gaan maken voor morgen.Ik ben in elk geval weer helemaal van de jetlag af door een flinke tuk van 2 uur tussen 5 en 7 uur aan het eind van de middag.
Thuis is het laminaat gelegd zie ik net -met foto's- in de mail. Soms moet een meisje even weg zijn uit huis. Zeker als er geklust wordt ;-)
Even over half vier in de middag Nederlandse tijd en in het vliegtuig heb ik mijn minilaptopje maar even tevoorschijn gehaald om mijn Koreaanse buurvrouw, die in Duitsland woont en dus beter is in haar Duits dan in haar Engels, te laten zien hoe dat nou zit met een zoon geboren in Korea. ‘Waar is ie dan nu’ en ‘kook je elke dag Koreaans voor hem’ deed me vermoeden dat ze dacht dat die Koreaanse zoon iets anders was of is dan een aardappeletende kaaskop in Koreaanse verpakking. Dus dank Christina, het boek deed hier wonderen. Het eerste deel heeft ook Koreaanse fotobijschriften, want is in 2002 al bij de KSS gebracht. Het vliegtuig is veel te vol om te kunnen liggen of zelfs maar even scheef te zakken; ik denk dat er misschien tien stoelen in deze hele grote airbus leeg zijn. Het zal nu nog ongeveer 6 uur vliegen zijn. Om een beetje te wennen aan het dagritme waar ik straks in kom ga ik zo maar eens proberen een tuk te doen. Later meer.
23 oktober 11.30 in de ochtend in Seoul [dus nog nacht in NL]
Inmiddels ben ik aangekomen op de plek van bestemming. In plaats van om half zes, landde het vliegtuig om half vijf. Wind mee zeker. Voordat je met het treintje naar de centrale aankomsthal bent ben je een half uur verder. Handig zo’n rode koffer op een band vol met zwart, grijs en donkerblauw. Die zie je al van verre komen. Mijn buurvrouw uit het vliegtuig, zelf Koreaanse van geboorte, was al een tijdje niet in Korea geweest. Grappig om haar te kunnen wijzen waar de borden staan om de juiste bagageband te vinden en waar je verder moet. Wie is hier nu de inboorling? Omdat ik niet in het donker met de bus naar Seoul wilde rijden, ben ik eerst maar eens uitgebreid mijn eerste mocha-latte gaan nuttigen, even gaan opfrissen in de ruime, schone toiletten en vervolgens op naar de counter voor het huren van een telefoon. Een van de counters van de telefoonverhuur blijft de hele nacht open. Veel jonge mensen die hier werken. Een uiterst kek turkoois LG-klep-mobieltje waar als je de klep dicht doet de datum van vandaag in led-licht doorheen schijnt. Deze keer kreeg ik er een briefje bij met de boetes die er op staan als je ’t ding kwijt raakt of in het water laat vallen. Zal ik maar niet doen. Bij het buiten komen was er weer de sensatie van de bekende lucht inademen en de geur van Korea, zo bekend en alsof ik niet weg geweest was in de herkenning. De airport-limousine [zo noemen ze de bussen die heen en weer rijden tussen Seoul en Incheon-airport] start al om 5.20 uur. Maar inmiddels was het bijna half zeven. De zon kwam op en de grond was wit van de rijp. Hier vriest het ’s nachts ook al. Om van die opkomende zon een foto te maken [mijn camera zit onderin de rugzak onder de spalken] pakte ik mijn telefoon. Die heeft ook een camera, zij het van niet zo beste kwaliteit. Maar… wat vorig jaar nog niet zo was: er was zomaar verbinding met het Koreaanse telefoonnetwerk! Er kwam wel een berichtje op het scherm met de prijzen van bellen en data-verzending en dat maakt dat ik hier niet vrolijk gebruik zal maken van alle mogelijkheden die op de iphone zitten, maar het kan wel. Misschien dat het volgende keer niet meer nodig is om een telefoon te huren. Leve de vooruitgang.
Met Janine’s blindegeleide [zij had het hotel gereserveerd voor me en zij en Piet waren hier gisteren nog] kon ik het Mido-hotel goed vinden. Helaas was er geen kamer beschikbaar, ook al had Janine aangekondigd dat ik vroeg zou komen. De mevrouw was wel zo aardig om de enige kamer [met drie bedden] die wel vrij was aan me ter beschikking te stellen. Zo kon ik opfrissen en even twee uur pitten. Ik heb mijn koffer en rugtas bij het hotel achtergelaten en zit nu met laptopje op de eerste verdieping bij Tom’n’Toms [jeweetwel Els, tegenover Ann House] even te typen. Dank voor de tip Myung: hier is inderdaad wireless en dat is een stuk prettiger zitten dan in een pc-bang op dit tijdstip van de dag.
Vandaag ga ik maar eens lekker mijn neus achterna; bekende plekjes opzoeken en zien wat ik voor nieuwe plekjes tegenkom. Niets hoeft, alles mag. Als ik het zat ben dan ga ik terug naar het hotel. Na het middaguur is mijn kamer wel klaar. Misschien is een middagtuk ook wel nodig om de reis van een slordige 18 uur uit mijn lijf te krijgen. Dan is een ritje met Finnair zoals vorig jaar toch minder vermoeiend. Gelukkig is de terugweg niet met twee, maar met een overstap.
Er ligt nog een halve dag voor me en de zon schijnt. Je kunt hier in een blouse zonder jas over straat. Ik wil niemand jaloers maken natuurlijk...
De rest van de dag is het zulk mooi weer gebleven: jasje los op een enkel t-shirtje. Warm zat. Jasje is er alleen voor al die handige jaszakken, want zonder zou ook warm genoeg zijn.
Op Insadong [de Kalverstraat van Seoul] was het veel te druk vanmiddag. Een popconcert trok veel mensen, maar ook de kraam met de platgeslagen oliebollen met een vulling van noten, kaneel en suiker had het druk. Ik hoefde maar even te wachten, maar toen ik terugkwam stonden er wel veertig mensen geduldig in een rij te wachten op zo'n lekkernij.
Je hoort om je heen veel knauwende Amerikanen en ook andere te luid pratende en duwende buitenlanders. Zal ongetwijfeld met de G-20 te maken hebben. Hopelijk duurt die niet lang.
Vanavond dacht ik een bibimbap [rijst groente beetje dungesneden rundvlees zeewier paddestoeltje ei] te eten, maar ik had het woordje dat er voor stond niet gezien... dus deze bibimbap was rijkelijk voorzien van te heet gemarineerde inktvis. Dus ging er een deel van de inhoud van mijn bakje weer terug naar de keuken. Morgen beter uitkijken. Ik had het moeten zien. Een zakje warme kastanjes van een stalletje vlak bij het hotel en een warme mocha-koffie [konsekwent of consequent zonder slagroom deze vakantie!] heeft het branderige leed in mijn maag weer verzacht. Bakkie koffie hier in het hotel uit de automaat is trouwens ook niet slecht.
Nu plannen gaan maken voor morgen.Ik ben in elk geval weer helemaal van de jetlag af door een flinke tuk van 2 uur tussen 5 en 7 uur aan het eind van de middag.
Thuis is het laminaat gelegd zie ik net -met foto's- in de mail. Soms moet een meisje even weg zijn uit huis. Zeker als er geklust wordt ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
