25 oktober, maandag veel dichte winkels en musea

Het is goed dat ik het Moon-handboek bij me heb. Een flink aantal plekken die het bezoeken waard zijn, houden op maandag de enige rustdag in de week. Dat is maar goed ook, want de economie is hier toch al 24 uur per dag zo ongeveer 7 dagen per week op volle sterkte aan het draaien. Op zondag is werkelijk alles open, soms zelfs tot 21.00 uur in plaats van tot 18.00 uur. Met deze wetenschap ben ik vanmorgen maar eens de straat op gegaan zonder vooropgezet plan. Ik wilde wel even gaan kijken waar het hotel is dat ik voor de laatste paar dagen gereserveerd heb, want zoeken is met koffer en rugtas toch wat lastiger dan zonder. Maar het was snel en makkelijk te vinden. Vlak er bij zat een golden retriever in een stukje tuin -je kunt het beter een buitenplaatsje noemen- aan de ketting. Ze had de uitstraling van Bunny en een wat droeve blik in haar ogen. Haar leven zal beperkt zijn tot dat stukje grond. Waar er met de minihondjes nog wel rondgewandeld wordt [voor een groot deel op de arm of in een tas], zijn de grotere honden niet zo gelukkig. Tenminste niet in deze stadse omgeving. Buiten de stad zal dat anders zijn, alhoewel men een ketting en een hok ook daar heel normaal vindt. En man die langsliep en daar woonde zei in het Engels dat deze hond een ‘little mad’ was [ik dacht meteen aan rabies, maar dat bedoelde hij niet] en nooit bewoog. Dat leek ook zo, maar toen die man weer weg was en ik het gesprek prettig opende, wilde Bunny wel naar het hek komen en zelfs even tegen het hek op komen staan, zodat ik er bij kon om haar onder haar kin te kriebelen. Het blijft een triest bestaan. Koreanen die langslopen en zien dat je die hond aanhaalt en met haar praat lachen wat en denken vast dat die buitenlandse net zo ‘mad’ is als de hond.
Acherafsteegjes en kleine straatjes, doodlopende straten, van alles heb ik gezien. Ik ben niet brutaal genoeg om mensen zomaar op de foto te zetten. Soms zitten van die mooie gerimpelde oude kromme vrouwtjes op de drempel van een huis te knipperen met waterige ogen tegen de felle zon. Zou ik graag fotograferen, maar dat voelt als inbreuk op hun privacy. Als ik het omdraai zou ik ook niet willen dat die Koreanen mij gingen fotograferen als ze hier in Nederland op bezoek zijn, zelfs als ik op klompen zou lopen met een kaas onder mijn arm, waterige oogjes of niet.
Ergens in de wirwar van straten achter Dongdaemun stoffenmarkt heb ik in een klein tentje weer heerlijk gegeten. Het was al drie uur ondertussen, maar dat krijg je er van als je laat start. Nog even doorlopend kwam ik bij een klein brillenwinkeltje. Drie bij vijf meter, dat is de hele winkel. In het raam lagen rijen monturen op glazen platen. Je zult het wekelijks moeten afstoffen… Dat waren lieve prijsjes en het meisje dat in de winkel stond was vrij jong, jaartje of 25, dus ik hoopte op een paar woorden Engels in haar repertoire. Dat feest ging niet door, dus ik moest het met de paar woorden Koreaans doen die ik kon produceren en voor de rest met handen en voeten en opschrijven. Uiteindelijk heb ik niet een montuur uit de etalage gekozen, maar uit de vitrine. Die waren duurder, maar ook beslist beter. Ik kreeg 20 % korting op mijn eerlijke blauwe ogen [en ze wilde graag verkopen natuurlijk] en de glazen zaten bij de prijs inbegrepen. Ik had de dioptrie-sterkte voor haar opgeschreven, maar we gingen toch nog even voor het apparaat –en er achter- om dat te checken. Het is tenslotte al weer een half jaar geleden dat het gecheckt was. Dat vroeg ze en ik snapte het omdat ze het woord ‘check’ gebruikte en ik kon er geen ‘half jaar’ meteen uitbrengen in het Koreaans, maar wel 6 maanden. Tsja, je moet wat… Ze vroeg ook om mijn leeftijd [dank voor het goede stampwerk met de getallen Yumi] en meteen erna of ik dan ook iets voor ‘ilkda’ er in moest hebben. Oftewel een leesgedeelte. Ik heb dat maar niet gedaan, want het is nog niet zover dat ik een bril hele dagen op mijn snufferd hoef te hebben. Maar ook dat was geen probleem geweest. Op de vraag wanneer het klaar zou zijn kreeg ik een gedecideerd ‘sib boen’ en dat is zeggen en schrijven 10 minuten. En inderdaad: zo klaar.
Op de terugweg ben ik weer op plekken geweest die ik nu al niet meer terug zou kunnen vinden. Nog even lekker een groene-thee-yoghurt genoten. Alleen al het zitten in zo’n zaakje en kijken naar de jonge mensen die daar ook zitten, hoe ze zich kleden, hoe ze zich gedragen, hoe de meiden pruilen als ze een jongen bij zich hebben, de hotpants met van die lange stelten er onder in donkere panty’s, de stoerdere meiden met ruithemden en jeans, de modepopjes met glitter en naaldhakken en de mij het meest aansprekende mode van lange truien –je kunt het ook korte jurkjes noemen- met smalle jeans of dikke panty er onder: feestje van veel indrukken. Bij de jongens zijn er maar twee variaties: casual met trui en jeans en sneakers of keurig in het pak. Alleen de kauwgom moest verboden worden: met open mond en veel gesmak, jong en oud. Dat is nieuw, maar mag van mij bij wet verboden worden. Overigens worden al die tentjes door vrouwen gedreven. Minimaal in ruimte [dit tentje was zo groot als onze woonkamer en die is klein] en heel efficiënt ingericht. Er is meestal geen toilet en daar is de oppervlakte ook niet voor, maar dat is hier in Korea ook niet nodig. Overal zijn openbare toiletten, zeker bij elk subwaystation en soms wel meerdere bij een station en ook zomaar in de wijken. En over het algemeen zijn ze heel netjes.
Ik zit dit te typen in mijn hotelkamer, terwijl het nieuws over G20 en Tahiti langs komt. Straks maar eens lekker naar Tom’n’Toms om te kijken of de wireless het daar goed doet en dan dit opladen. Als het niet lukt dan kan ik nog langs de pc-bang en heb ik toch een lekkere kopi-mocha genoten en deze keer ga ik op speciaal aanraden van Myung een pretzel er bij nemen. Een feestje maak je zelf tenslotte.
Het lezen van de ondertiteling van de tv gaat met mijn nieuwe bril in elk geval een stuk beter dan zonder. Missie geslaagd!