zondag 31 oktober

In NL is het al weer wintertijd vandaag. Even niet doorgehad [sorry Christina, ik belde je dus nog een uur eerder uit je bed dan ik dacht]. Hier in Korea doet men niet aan winter-of zomertijd [daylight saving time of kortweg DST], wat het tijdverschil dus nu op 8 uur zet.
's Morgens, 's middags, 's avonds...je kunt hier zelfs 's nachts nog een meer dan behoorlijke kop koffie kopen. Dat varieert van een supergoedkoop maar zeer drinkbaar bakkie uit een automaat [in Seoul voor 100 won, dus nog geen 7 cent en doorgaans voor 300 won, dus nog geen ouderwetsch kwartje] tot een zeer uitgebreid en luxe bak koffie met alle mogelijke bereidingsvormen en smaakuitvoeringen. Grote ketens als Dunking Donuts, Starbucks, Pascucci etcetera hebben zo hun wereldwijde patent op de koffie die ze bereiden. Ik heb nu een tentje gevonden dat heel eenvoudig is, maar heerlijke koffie zet -Hands Coffee- heet het zaakje. Tot mijn verbazing zag ik bij een koffiebereidingsopstelling in de etalage het woord 'dotschi kopie'staan. Beter kijken.... ja, ergens ook twee woorden in het Engels: Dutch coffee. De druppelmethode; nooit geweten dat dat speciaal Nederlands was/is. In Korea is er een echte koffiecultuur en ik geniet daar volop van. Wat zal dat bakkie uit de automaat op het ziekenhuis weer wennen zijn...

Vandaag heb ik me in het centrum van Daegu gestort tussen het winkelend publiek. En -een hele prestatie- ik ben alle zeven etages van een groot warenhuis door gewandeld. Dit was gelukkig niet zo'n chique gebeuren als toen in Seoul vorig jaar bij Lotte-warenhuis. Daar kreeg ik het heel benauwd van, letterlijk en figuurlijk.

Oorspronkelijk was ik van plan om naar het Duryu-park te gaan, maar in de bus las ik nog even wat dat park allemaal te bieden had en daar zaten veel 'attractions for the thrillseakers' waaronder een bunjeejumpgebeuren bij. Ik herinner me nog te goed wat Janine schreef over haar ervaringen met de rondvaartboot over de rivier de Han in Seoul: veel rumoer en 'vertier'en had opeens niet meer zo zin in dat park. Voordeel van alleen reizen is dat je per minuut van gedachten kunt veranderen. Zo gezegd zo gedaan.
Het centrum van Daegu heeft wat weg van het centrum van Busan. Tussen de benen van het winkelend publiek wordt de hele dag het vuil en de gevallen bladeren weggeveegd. Een man met papieren zak en grijpertje pakte alle propjes en plasticjes van de vloer. Je kunt daar dus van de vloer eten [al ligt er niets eetbaars meer]. Midden in het winkelgebied zit een jonge meid draadloos met een apple-laptopje en een studieboek te werken: koptelefoon op en beker warme koffie naast haar op het bankje. Nee, geen foto gemaakt, dat vind ik niet netjes.

Na het winkelen had ik wel weer zin in iets moois, cultureels en ben met de bus doorgegaan naar het Nationaal Museum. Prachtig museum, mooie collectie en ruim gepresenteerd. Ik schrok eerst van de enorme rij die er stond voor de kassa, maar er bleek een fototentoonstelling te zijn van foto's uit Pullitzerprijs-selectie. Die rij was twee of drie mensen breed en zeker vijftig van die rijtjes achter elkaar. Bijzonder. Maar daar kwam ik niet voor en in de rij staan ben ik toch al niet goed in.

Na het museum ben ik via de achterkant het park in gewandeld. Het Beomeo-park volgens de bordjes. Het vreemde is dat je dan zo vanuit een drukke stad met veel lawaai in de stilte stapt. Weinig mensen maakten gebruik van het park. Best vreemd eigenlijk, want als je even tussen de bomen door keek, zag je vele vele woontorens er vlak omheen staan. Die mensen zullen toch ook wel eens lekker in het bos of park willen wandelen. Wel was er een vrouw met een wit hondje, kruising Maltezertje, en eerst dacht ik dat het beest door de modder gelopen had en bruine voeten had, maar dichterbij gekomen zag ik dat hij schoentjes aan had: gouden schoentjes! Ze moesten wel een beetje afgestoft worden, maar onder het stof zat echt goud.
Het moet niet gekker worden....