Vrijdag 6 mei: dagje ongepland
Door: Willy
Blijf op de hoogte en volg Willy
06 Mei 2011 | Zuid-Korea, Seoel
Vrijdag 6 mei: dagje ongepland
Je door het toeval laten meevoeren is altijd een leuke bezigheid. Niets hoeft en alles mag. Daar is een stad als Seoul heel geschikt voor. Wat dan maakt dat je rechtsaf slaat vanuit het hotel komend en niet linksaf weet ik niet, maar de rest van wat er gebeurt wordt bepaald door welk verkeerslicht toevallig op groen staat, door het weer [bij regen even ergens onder de grond gaan], door mensenmassa’s en het zoeken van de gaatjes daarin en met name door het toeval. De eerste wandeling voerde me naar de Jogyesa. Ter voorbereiding van het grote Lotus Lantaarn Festival werden er rond de tempel stellages gebouwd, podia, rekken nog bijgezet voor nog meer lampions. De huishoudtrap was hier vervangen door een gemotoriseerde hoogwerker. Jarenlange ervaring, dat is duidelijk. Een regenbui en het schuilen onder een droge rand van een bijgebouw van de tempel leverde weer een deur-met-slot-foto op. De regen wilde niet echt ophouden en ik had geen zin om een paraplu te kopen [want er moet al genoeg gewicht mee naar huis], dus een koffie met een scone bij Pascucci tot ik de hoeveelheid uitgeklapte paraplu’s zag verminderen was een goede keuze. Bij de scone krijg je een bakje jam en dat is zo gemaakt dat je het samenknijpt en door de druk opent zich een gaatje en daar kun je zonder dat de jam aan je vingers komt je scone mee besmeren, bedruipen of bevegen. Slim dingetje. Ik ben een wijk in gelopen waar ik nog nooit eerder was. Veel banken, grote bedrijven en glanzende hoge kantoorflats met parkeergarage er onder en een piccolo bij de deur. Wat me opvalt is dat het openbaar groen hier erg mooi is bijgehouden. Geurende seringenbomen, volop ginko biloba’s, aangelegde bloeiende perken en bakken met kleine boompjes en bloemen voor de kantoorreuzen. Overal waar je kijkt zie je groen en zo lijkt het soms in Seoul niet of je in een stad met 16 miljoen inwoners rondloopt. Ik kwam nog ergens een subwaystation-ingang tegen en ben mijn t-money-kaart gaan opladen. Misschien heb ik het morgen niet meer nodig, maar een volgende keer dat ik in Korea ben is het handig als de kaart niet helemaal leeg is. Op de terugweg uit het subwaystation zag ik een wegwijzer richting Korean Tourism Organization. Ik heb al jaren goed gebruik gemaakt van alle digitale diensten van de KTO, de apps op de iphone en de website. Nu wilde ik het kantoor wel eens zien. Dat viel dus behoorlijk tegen. Wat folders en een hoekje waar je wat typisch Koreaanse artikelen kon kopen; een hoek met een bureau en een bord er boven ‘tourist complaints desk’ en een hoek met een rek hanboks waar je waarschijnlijk als je er op aandrong jezelf kon omkleden in de traditionele kleding van Korea. Maar er zat niemand bij en er stond ook nergens een aanduiding wat er wel of niet de bedoeling was van het rek met kleding. Bij het oversteken naar de KTO werd ik aangesproken door een groepje giechelende schoolmeiden. Die moesten voor een schoolproject buitenlanders interviewen en vragen waar ze vandaan kwamen en dan een foto maken als ‘bewijs’ dat ze hun quotum buitenlanders gescoord hadden voor die dag of week. Ik heb mijn camera ook maar even aan ze gegeven. Dubbel lol. Boel gegiechel en hand voor de mond bij het lachen. Maar ze waren efficiënt, want het geheel kostte slechts een paar minuten en toen ze zagen dat het verkeerslicht eindelijk op groen ging duwden ze me gauw de goede kant op, zodat ik meteen kon oversteken. In de Kyobo-boekhandel heb ik een volgende regenbui doorgebracht. Of misschien wel langer dan die ene bui, want zo’n enorme boekhandel is geen straf voor mij. Uiteindelijk ben ik eind van de middag uitgekomen bij de artgallerie op Insadong [InsArt] waar zes verdiepingen hoog er net verse exposities waren ingericht, twee per etage. De meeste kunstenaars zijn zelf aanwezig en ik kreeg van twee van hen de mooi uitgegeven catalogus bij de expositie uitgereikt. Dat vind ik altijd erg zonde van de kosten van het drukken. Vaak zijn het mooi uitgegeven brochures. Maar het niet aannemen maakt de kunstenaar erg ongelukkig, want dan denken ze dat je hun werk niets vindt. Nou waren er ook exposities die ik morgen niet meer zou kunnen navertellen als ik geen foto’s zou hebben gemaakt en er zijn er ook die ik me nog glashelder weet te herinneren omdat ze indruk gemaakt hebben. Na het bekijken van de exposities was het opeens toch zomaar kwart voor zeven. En natuurlijk ging ik mij vanavond mijn gegrilde visje goed laten smaken. Met zijn vieren is dat adresje geen succes om te bezoeken, dus vandaag was dé gelegenheid om dat te doen. Het was weer overheerlijk en ook de bijbehorende misosoep, kimchi, en diverse heerlijke bijgerechten smaakten me prima. Volgens mij wisten de mensen van dit restaurantje al dat ik de gegrilde makreel ging kiezen voordat ik ging zitten. Ze herkenden me in elk geval wel. En de vis was er als vanouds: overheerlijk. Na het eten al zigzaggend nog wat geshopt voor wat cadeautjes voor thuisblijvers en toen ik achter de zebra stond tegenover Pascucci zag ik twee blondines tweehoog voor het raam zitten. En ja… Lee, Chris en Romy zaten daar al even en zo konden we onze dag lekker bijpraten onder het genot van een café-moccha. Morgen is het al weer onze laatste dag. Zondag mag je niet meerekenen als vakantiedag, want dan moeten we vroeg op pad om naar Incheon te komen om op tijd onze vlucht naar Helsinki te halen. Het wordt morgen volgens de weersverwachtingen wel beter weer dan vandaag. En als ‘toetje’ krijgen we de lampionnenparade op de Jongno voor Boeddha’s verjaardag nog . Jolien en Francesca komen uit Suwon om dat festijn mee te maken. Leuk vooruitzicht.
Foto’s, inmiddels bekend, op deze plek:
https://picasaweb.google.com/101783544665887710653/Korea2011?authkey=Gv1sRgCM6q8IOM6uvbfQ&feat=directlink
Je door het toeval laten meevoeren is altijd een leuke bezigheid. Niets hoeft en alles mag. Daar is een stad als Seoul heel geschikt voor. Wat dan maakt dat je rechtsaf slaat vanuit het hotel komend en niet linksaf weet ik niet, maar de rest van wat er gebeurt wordt bepaald door welk verkeerslicht toevallig op groen staat, door het weer [bij regen even ergens onder de grond gaan], door mensenmassa’s en het zoeken van de gaatjes daarin en met name door het toeval. De eerste wandeling voerde me naar de Jogyesa. Ter voorbereiding van het grote Lotus Lantaarn Festival werden er rond de tempel stellages gebouwd, podia, rekken nog bijgezet voor nog meer lampions. De huishoudtrap was hier vervangen door een gemotoriseerde hoogwerker. Jarenlange ervaring, dat is duidelijk. Een regenbui en het schuilen onder een droge rand van een bijgebouw van de tempel leverde weer een deur-met-slot-foto op. De regen wilde niet echt ophouden en ik had geen zin om een paraplu te kopen [want er moet al genoeg gewicht mee naar huis], dus een koffie met een scone bij Pascucci tot ik de hoeveelheid uitgeklapte paraplu’s zag verminderen was een goede keuze. Bij de scone krijg je een bakje jam en dat is zo gemaakt dat je het samenknijpt en door de druk opent zich een gaatje en daar kun je zonder dat de jam aan je vingers komt je scone mee besmeren, bedruipen of bevegen. Slim dingetje. Ik ben een wijk in gelopen waar ik nog nooit eerder was. Veel banken, grote bedrijven en glanzende hoge kantoorflats met parkeergarage er onder en een piccolo bij de deur. Wat me opvalt is dat het openbaar groen hier erg mooi is bijgehouden. Geurende seringenbomen, volop ginko biloba’s, aangelegde bloeiende perken en bakken met kleine boompjes en bloemen voor de kantoorreuzen. Overal waar je kijkt zie je groen en zo lijkt het soms in Seoul niet of je in een stad met 16 miljoen inwoners rondloopt. Ik kwam nog ergens een subwaystation-ingang tegen en ben mijn t-money-kaart gaan opladen. Misschien heb ik het morgen niet meer nodig, maar een volgende keer dat ik in Korea ben is het handig als de kaart niet helemaal leeg is. Op de terugweg uit het subwaystation zag ik een wegwijzer richting Korean Tourism Organization. Ik heb al jaren goed gebruik gemaakt van alle digitale diensten van de KTO, de apps op de iphone en de website. Nu wilde ik het kantoor wel eens zien. Dat viel dus behoorlijk tegen. Wat folders en een hoekje waar je wat typisch Koreaanse artikelen kon kopen; een hoek met een bureau en een bord er boven ‘tourist complaints desk’ en een hoek met een rek hanboks waar je waarschijnlijk als je er op aandrong jezelf kon omkleden in de traditionele kleding van Korea. Maar er zat niemand bij en er stond ook nergens een aanduiding wat er wel of niet de bedoeling was van het rek met kleding. Bij het oversteken naar de KTO werd ik aangesproken door een groepje giechelende schoolmeiden. Die moesten voor een schoolproject buitenlanders interviewen en vragen waar ze vandaan kwamen en dan een foto maken als ‘bewijs’ dat ze hun quotum buitenlanders gescoord hadden voor die dag of week. Ik heb mijn camera ook maar even aan ze gegeven. Dubbel lol. Boel gegiechel en hand voor de mond bij het lachen. Maar ze waren efficiënt, want het geheel kostte slechts een paar minuten en toen ze zagen dat het verkeerslicht eindelijk op groen ging duwden ze me gauw de goede kant op, zodat ik meteen kon oversteken. In de Kyobo-boekhandel heb ik een volgende regenbui doorgebracht. Of misschien wel langer dan die ene bui, want zo’n enorme boekhandel is geen straf voor mij. Uiteindelijk ben ik eind van de middag uitgekomen bij de artgallerie op Insadong [InsArt] waar zes verdiepingen hoog er net verse exposities waren ingericht, twee per etage. De meeste kunstenaars zijn zelf aanwezig en ik kreeg van twee van hen de mooi uitgegeven catalogus bij de expositie uitgereikt. Dat vind ik altijd erg zonde van de kosten van het drukken. Vaak zijn het mooi uitgegeven brochures. Maar het niet aannemen maakt de kunstenaar erg ongelukkig, want dan denken ze dat je hun werk niets vindt. Nou waren er ook exposities die ik morgen niet meer zou kunnen navertellen als ik geen foto’s zou hebben gemaakt en er zijn er ook die ik me nog glashelder weet te herinneren omdat ze indruk gemaakt hebben. Na het bekijken van de exposities was het opeens toch zomaar kwart voor zeven. En natuurlijk ging ik mij vanavond mijn gegrilde visje goed laten smaken. Met zijn vieren is dat adresje geen succes om te bezoeken, dus vandaag was dé gelegenheid om dat te doen. Het was weer overheerlijk en ook de bijbehorende misosoep, kimchi, en diverse heerlijke bijgerechten smaakten me prima. Volgens mij wisten de mensen van dit restaurantje al dat ik de gegrilde makreel ging kiezen voordat ik ging zitten. Ze herkenden me in elk geval wel. En de vis was er als vanouds: overheerlijk. Na het eten al zigzaggend nog wat geshopt voor wat cadeautjes voor thuisblijvers en toen ik achter de zebra stond tegenover Pascucci zag ik twee blondines tweehoog voor het raam zitten. En ja… Lee, Chris en Romy zaten daar al even en zo konden we onze dag lekker bijpraten onder het genot van een café-moccha. Morgen is het al weer onze laatste dag. Zondag mag je niet meerekenen als vakantiedag, want dan moeten we vroeg op pad om naar Incheon te komen om op tijd onze vlucht naar Helsinki te halen. Het wordt morgen volgens de weersverwachtingen wel beter weer dan vandaag. En als ‘toetje’ krijgen we de lampionnenparade op de Jongno voor Boeddha’s verjaardag nog . Jolien en Francesca komen uit Suwon om dat festijn mee te maken. Leuk vooruitzicht.
Foto’s, inmiddels bekend, op deze plek:
https://picasaweb.google.com/101783544665887710653/Korea2011?authkey=Gv1sRgCM6q8IOM6uvbfQ&feat=directlink
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
