woensdag 2 november: terug in Seoul

Heerlijk, weer terug in Seoul en nu met een verse kam-shake [ziet er uit als worteltjessap] in de pc-bang om even te laten weten hoe ik hier beland ben. Niet zo moeilijk: met de trein. Ik had drie treinen opgezocht gisteravond op de onvolprezen website van de Koreaanse spoorwegen [www.korail.com]. De eerste was die van vijf over elf en die is het ook geworden. Wekker ging om kwart voor acht en ik was ook meteen wakker. Vannacht een rare gewaarwording: om 2 uur ging opeens het grote licht aan. Er zit zo'n kastje met een stuk of zeven knoppen aan de muur voor schemerlampje, grote licht, badkamerlicht, airco etc. Maar dit was dus meteen het grote licht. Toch maar even er uit gegaan en goed om me heen gekeken [en geroken vooral], want stel je voor dat zo'n licht een waarschuwing is als er ergens in het hotel een brandalarm af gaat. Ik let altijd op waar ik er uit kan en of er voorzieningen zijn. Is overigens tot nu toe in elke hotelkamer heel goed geregeld, met een haak naast het raam en een uitvouwladder in een koffertje er naast. Of die ladder maar twee etages lang is terwijl je op de vijfde zit zul je nooit weten...hoop ik. Maar er was niets aan de hand, dus weer gaan slapen. Ik overweeg nog of ik een pakket zal maken van mijn reserveschoenen, vuile wasgoed, extra broek en dat op de post zal doen om wat meer ruimte in de koffer en tas te krijgen. Maar ach, het is tot nu toe altijd gelukt.
In het toilet op Dongdaegu station heb ik het plastic tasje met wat te eten aan de binnenkant van de deur laten hangen. Suf. Te veel om op te letten blijkbaar. Gelukkig zijn koffer, rugtas, camera en kleine handtas meegekomen. In de trein, wereld van het luxe, kwam zo'n spieringdun meisje in een rood uniform met opgestoken knotje [type stewardess] met een karretje met eetwaren langs, dus heb ik daar een kleinigheid van te eten gekocht. Flesje sinaasappelsap zat in zijvak van de rugtas, dus die was wel meegekomen. Op het station voor vertrek had ik een aangenaam 'gesprek' met een treinmachinist. Hij sprak nog iets minder Engels dan ik Koreaans spreek en met wat handen- en voetenwerk kwamen we een eind. Hij geloofde niet dat ik [we hadden net leeftijden uitgewisseld en hij was 52] met mijn 54 jaar al oma [halmoni] was. Ik heb er maar niet bij gezegd dat mijn kleindochter al negen jaar is...dat zou de boel te ingewikkeld gemaakt hebben voor dat beetje over de grens dat we beiden spraken. Ik kreeg meteen de inhoud van zijn jaszakken: pepermuntsnoepjes en chocoladekoekjes. Grappig... ik zie er toch niet echt ondervoed uit. Maar het is het gebaar van iets geven dat ik niet wilde verpesten door te weigeren. Met een brede glimlach ging hij zijn plek in de eerste wagon opzoeken.
Seoul is het eindpunt van deze Saemaul-trein, dus ik kon ook zonder risico een tuk doen. De koffer zet je in een Koreaanse trein aan het eind van de wagon in een nis. Die zie je dus de hele reis niet meer. In principe zou iedereen die koffer kunnen meenemen, maar dat gebeurt hier gewoon niet. Dat is straks weer wennen: altijd je tas in de gaten houden. Voor mij op de roltrap het perron af stond een man met een tas over zijn schouder waar de spiksplinternieuwe laptop half uit stak. Moet je eens op station Utrecht doen of willekeurig welk ander station in NL. Ik kan me voorstellen dat Koreanen die in NL komen wonen op dat gebied een flinke cultuurshock te verwerken krijgen. En daarmee leren ze niet de leukste kant van de Nederlandse cultuur kennen.
Er stond een flinke rij taxi's voor het station. Mensen die een taxi wilden gingen keurig in de rij staan. Ik trof een aardige taxichauffeur, maar het was maar goed dat ik voorbereid was en de plek waar ik heen moest op de kaart had aangestreept, want de straatnaam kende hij niet en Jongnowon-motel kende hij ook niet. Nou is het ook het Hilton of Marriot niet natuurlijk. Maar toen ik zei dat hij eerst maar naar Anguk-station [ondergrondse-station] moest gaan, toen ging het hem dagen. Een ding is me wel duidelijk: als je het niet aan je hart wilt krijgen, moet je in Seoul niet achter het stuur kruipen. Je kunt vele malen beter onder de grond reizen. Veel rustiger. Deze taxichauffeur was nog heel keurig en drukte niet door of sneed niet af, maar als je zag hoe dat verkeer zich voortbeweegt en hoe weinig centimeters het vrijwel elke minuut scheelt dat ze elkaar raken...
Die blauwe schuursponsjes op de zijkanten van de auto's zitten er duidelijk niet voor niets.
Voordat het straatje waar Jongnowon hotel aan ligt bereikt was, heb ik geroepen dat hij me er uit kon zetten. Op die plek kon hij nog terug en keren; anders moest hij onder Frasier Suites door de Jongno op en dan komt hij helemaal nooit meer terug naar zijn standplaats op het Centraal Station. Onderweg zagen we bij City Hall in de buurt nog een demonstratie en een heleboel politie in gele hesjes [dus niet de outfit voor als het echt menens wordt, want dan zie je zwarte outfit met helm]. Vanavond de tv maar eens aan zetten om te zien of ik er uit kan opmaken waar er voor gedemonstreerd werd.
Gelukkig was er in het hotel deze keer op me gerekend en niet zoals de vorige keer in het voorjaar toen we met zijn vieren terugkwamen na een tripje naar Busan. Toen hadden ze nog een kamer en niet de twee die we toch echt gereserveerd hadden.
De trein kwam om even voor drie uur vanmiddag aan in Seoul. Even na vier uur liep ik buiten en het viel me op dat de bomen geler waren dan vijf dagen geleden en er veel blad gevallen was. Verbeelding of precies dat moment van het jaar dat die herfst in de versnelling gaat?
Verder heb ik niet veel bijzonders gedaan: beetje rondwandelen en kijken, zoals ik dat graag doe. En wat bevoorrading gekocht voor het ontbijt van morgenochtend.
Op Insadong werd ik staande gehouden door drie middelbare scholieren die vragen in het Koreaans en het Engels op een blaadje papier hadden staan. Ging over festivals en welke festivals je bezocht had of leuk vond. Ik ging om ze beetje te plagen de vragen voorlezen in het Koreaans. Jammer genoeg kan ik dat nog niet zo vlot en vloeiend als Myung, maar zelfs van mijn gehakkel vielen ze al achterover. Zij hadden natuurlijk de vragen in het Engels aan mij moeten stellen, maar maakten zich er beetje makkelijk van af. Dus beetje plagen kan geen kwaad. Achteraf moesten er natuurlijk foto's gemaakt worden, zowel met mijn camera als met de dames hun telefoon.
Daarna heb ik op mijn bekende plek een overheerlijke gegrilde makreel met zes bijgerechten, misosoep en rijst genoten. Ik moet altijd lachen als ik als bijgerecht die kleine zilveren visjes krijg. Die zie je in Nederland bij de dierenwinkel vacuum voor de kat. Hier krijg je ze knisperig lekker met wat sesamzaadjes er overheen. Ik kan iedereen met een kat het advies geven om eens met de pot mee te eten....

En de rest van de foto's vind je weer hier:

https://picasaweb.google.com/101783544665887710653/Herfst2011De8eKeerNaarKorea?authuser=0&authkey=Gv1sRgCO7Au4yAqeWqGQ&feat=directlink