vrijdag 4 mei: arboretum.. toch maar niet

Dat ging me niet nog eens gebeuren van die brandwonden in enige graad zonder dankzegging aan de verzengende zon, dus vanmorgen oren, nek en gezicht in factor 50 gezet; armen kunnen toe met factor 35.
Het plan waarmee ik het hotel verliet was om naar het Nationaal Arboretum van Korea te gaan. Dat ligt wel een lekker stukje buiten de stad, maar ik had een beschrijving van subway en bus. Maarrrr, er stond op de site van de Korean Tourism Information ook dat je je van tevoren moest aanmelden.
Om te voorkomen dat ik de reis voor nop ging maken, ben ik vanmorgen eerst naar de plaatselijke V.V.V. gelopen. De mensen daar zijn altijd erg behulpzaam en op mijn verzoek gingen ze even bellen naar het arboretum. Overigens merkte ik dat ze het maar een gekke bestemming vonden voor een toerist. 'You know that is very far?' en op mijn vraag hoe 'far' zei hij 'about an hour'. Nou, dat vind ik dus niet ver, maar smaken verschillen. Telefonisch kregen ze alleen een bandje. Vandaag was vol, morgen was dicht [want morgen is het nationale kinderdag: 5 mei] en zondag en maandag zijn ze altijd gesloten. Voor dinsdag kon er nog niet gereserveerd worden. De meewarige blikken en waarschuwingen van de V.V.V.-medewerker en de mededeling dat je alleen kunt reserveren als je een smartphone bij je hebt, doet me zo vermoeden dat ik van dat plan ga afzien. Telefoon heb ik wel bij me, maar ik gebruik die uitsluitend met wifi, want anders wacht me straks thuis een vette rekening.

Na deze valse start vanmorgen liep ik zomaar wat verder om een bak koffie te gaan scoren en ja, verrassing: de tentoonstelling in de 6 etages hoge insa-art-galery was open. Niet op gerekend en zomaar op mijn pad. Ik snap nu ook waarom die over het algemeen jonge kunstenaars het zo fijn vinden als er mensen komen kijken naar hun werk. Ze hebben maar 5 dagen om te schitteren. Woensdag open en maandag al weer afgelopen. En als je dan ziet wat een werk het is om sommige dingen op te hangen...
Bij de ingang van de expositieruimten staan mooie orchideeen [sorry, Koreaans toetsenbord kent geen trema] en bloemstukken. Ik heb zo het vermoeden dat diezelfde bloemen er volgende week woensdag voor de nieuwe ronde kunstenaars weer staan.

Er na was ik wel aan een bak koffie toe en bedacht dat het vandaag een goede dag was om een nieuw koffertje te gaan scoren. Niet direct een vervanger van de gehavende koffer die nu met een sticker dichtgeplakt zit, maar een koffer die in het vliegtuig mee mag. Ook wilde ik wel eens zien of het Dongdaemun culture and history centre [zoals de naam van het subwaystation nu al is] nu ook een keer klaar zou zijn. De planning was dat dat eind november 2011 klaar zou zijn, maar vorig najaar heb ik zelf kunnen constateren dat dat nog wel even zou duren. De weg er naar toe was al leuk: marktjes, straatjes, rondscheurende vrachtbrommers, mannen met houten stellages op de rug waarmee ze gekochte waren afleveren, een dame met twee minikeeshondjes in een kinderwagen, hilarisch [Marianne, even oefenen en je kleding aanpassen voor je hier tussen kunt komen lopen.. haha].
En nee, het culture & history centre is nog niet klaar al is te zien dat dat in 2012 wel een keer moet lukken.

Omdat het suf van me was om geen enkel bloesje met een kraagje mee te nemen [en zodoende dus steeds een roodverbrand nekkie aan een dag buiten over te houden] ben ik vandaag op zoek gegaan naar een blouse-met-kraag. Gelukt. De koffers die ze in de grote warenhuizen verkochten waren weliswaar mooi, maar de prijzen waren minder mooi en ik had het vermoeden dat dat minder kon. Op de terugweg ben ik dus wat kleine straatjes in gelopen met van die miniwinkels [formaat grote linnenkast] die hun waren half buiten hebben staan en daar 's nachts ook laten onder een stuk plastic. En ja hoor, in plaats van 135.000 won kon ik een best koffertje scoren voor 70.000 won. Bijna de helft dus. Ik had nog wel kunnen afdingen, maar die mevrouw was zo oprecht blij dat ze iets kon verkopen en haar winkeltje zag er uit of ze de inkomsten goed kon gebruiken, dus heb ik niet afgedongen.

Onderweg, toen ik even aan een kop koffie zat, kwam een 22-jarige studente vragen of ze tien minuten van mijn tijd mocht om haar Engels te oefenen. Gappige ontmoeting en in tien minuten kan iemand veel vertellen over zichzelf en haar moeder [single mother, best bijzonder in Korea] en haar wens om als art-student naar de USA te gaan. Vandaar het oefenen van de taal. Het werd iets langer dan de gevraagde tien minuten, maar het was een leuk gesprek. Aan beide zijden regelmatig onderbroken door een opzoekactie op de telefoon van een woord waar zij het Engels niet van wist of als ze iets van mij niet begreep zocht ik het Koreaans op. Lang leve de smartphones!

Na de koffer in het hotel gebracht te hebben en gevibert [ook zo iets handigs van die smartphone] te hebben met mijn zussie, ben ik op zoek gegaan naar een lekkere avondmaaltijd. Ik had een vegetarische schotel besteld, maar de drie Philippijnse dames naast me, die veel te veel gerechten besteld hadden, vroegen een extra kommetje en gaven me een deel van hun pruttelschotel die op een gascomfoortje stond gaar te pruttelen. Daar zat weer heerlijk vlees in en diverse paddestoelen, dus onverwacht was het toch nog een uitgebreide maaltijd. Tsja, zo val ik niet af natuurlijk, ondanks de dagelijkse kilometers die ik te voet afleg...