zaterdag 6 mei: op een missie en rondje Jongno-gu

Omdat Yin-i vanmorgen wat later wakker was, ben ik alvast naar buiten gegaan. De hotelkamer is wat claustrofobisch. Vandaag waaide het flink uit het westen en overal was er flink stof. Niet leuk voor mijn longen en voor Lee zijn geplaagde ogen en kriebelneus. Leek verdacht veel op geel woestijnzand en veel Seoulieten liepen met mondkapjes. Eerst even de rust van Unhyungung opgezocht. Van daaruit over de oude daken heen gezien dat Frasier Suites niet meer zo heet. Achterom een rondje gewandeld langs het nieuw gebouwde theater, en via de kleine straatjes weer terug naar het hotel om de family op te pikken.
Eerst langs het park vóór Jongmyo, waar vroegâh een tuintje met stenenstapeltjes was. Niet meer. Verdwenen net als het voetmassagepaadje. Op weg naar het 'zeker te weten' stenenstapelplekje wilden we langs de gedenkplek op Gwangwhamun waar de ondergang van de Saewol en de gestorven en vermiste drenkelingen, veel middelbare scholieren, herdacht worden. En er wordt nog steeds actie gevoerd om de doofpotpraktijken rond de staat van de boot en het gebrek aan onderhoud, mede oorzaak van de scheepsramp, aan de kaak te stellen. In 2014 waren we ook in april in Korea en ik kan me nog heel goed herinneren hoe ook toen, twee weken na de ramp, al de straten vol hingen met gele linten. Bij het monument waar de verdronken mensen met foto's herdacht worden kon je een witte aster neerleggen, zoals ook gebeurt op Koreaanse begrafenissen. Een zeer indrukwekkend monument, kortgeleden aangevuld met een aantal foto's, gemaakt door de scholieren zelf die als ratten in de val zaten (met zwemvest aan) onder in de boot. Te erg om daar weer opnieuw een foto van te maken.
Toen we naar de noordkant van Gwangwhamun liepen waaide een groot bord van een podium af. Er waren meerdere podia opgebouwd en op dit moment (23.23 uur) hoor ik in de verte door mijn raam flink wat versterkte geluiden binnenkomen. Zal ongetwijfeld met de a.s. verkiezingen te maken hebben.
Na een lunch met bulgogi-sandwiches zijn we doorgelopen naar de zij-ingang van het folkvillage, waar Christina haar stenenstapeltje voor Noa kon maken. Missie geslaagd en goede wensen gedaan.
We liepen daarna midden in een opvoering met Koreaanse muziek en dansers. Toen dat was afgelopen zijn we even het museumgebouw in gegaan, o.a. voor de broodnodige schone luier. Terugkomend buiten liepen we wederom in een uitvoering en de muziek, met de bekende schelle en ritmische klanken van het Koreaanse koperen trommeltje en de grote trommel, waren voor Yin-i genoeg reden om zich al dansend heerlijk uit te leven. Gevoel voor ritme en een dramatische zwaai van haar armen en een aanstekelijk enthousiasme maakten van haar een bezienswaardigheid. Ze werd volop gefotografeerd en een grijze man deed lekker met haar mee en dat vond ze leuk, totdat hij haar wilde oppakken of te dicht bij kwam. Dan ging gezichtje op donder en rende ze gauw naar papa's benen.
Maar wat een plezier en uitbundigheid zit er in Yin-i. Heerlijk om te zien.
Toen we eenmaal aan de bulgogi-hotpot en aanverwante zaken zaten, was Yin-i dan ook total loss. Ze heeft in het restaurant alleen maar geslapen en werd pas wakker toen de buggy over de drempel naar buiten ging.
Morgen ga ik een dagje alleen op stap. En dan is het feest al weer bijna voorbij.

Filmpje: