Zaterdag 27 oktober

Christina heeft de smaak van het verkennen van Seoul in de solo-modus te pakken. Fijn dat het een goede ervaring was. Smaakt naar meer en ik weet zó goed hoe dat voelt.

Vanavond hebben we samen de hele avond, ieder op één kop cappuchino, (in Korea do as the Koreans do) bij zitten praten over van alles en ook over wat we vandaag gedaan hadden.

Ik ben zonder vast plan gaan lopen, omdat ik dat nou eenmaal graag zo doe. Niets op tijd, niets gepland, neus achterna en gaan.
En dan kom je zomaar leuke dingen tegen, vooral als je niets zoekt. In Unhyungung een hele kluit hanbokdames in een giechelbui, een klein rood katje tussen enorme kimchi-potten, mooie dingen bij exposities, weer van die bijzondere schemersteegjes, een overvolle Kwangjang-markt, waar haast geen plek was om daar te zitten eten (en lange rijen die zich keurig opstelden om aan te mogen schuiven). Het is dan ook zaterdagavond. Next best is dan op de markt een bordje met diverse soorten bonen-pannenkoeken te kopen en die mee te nemen naar het hotel. Ze gaf al twee paar stokjes er bij en de hoeveelheid bleek ook iets te veel voor me, maar nu, even voor bedtijd, maakt het koud ook een heerlijke snack.
Rondom de pan met kokende bloedworst was het een dringen geblazen op de markt. Echt een kunst als je je daar tussen kunt dringen om ook een hapje mee te mogen eten. En een halmoni op haar hurken er bij die elke keer de bloedworst die gaar is uit de pan vist en in stukjes snijdt. Als je even naar dat groepje kijkt zie je allemaal hondenrassen in het gedrag van de mensen....afwijking van mij, ik weet het.
De boekhandels waren ook een genot. Kyobo en YP- books, beide met een oppervlakte waar de Haagse Paagman van de Fred zeker 14 keer in kan en drúk... De inrichting is zo dat iedereen overal goed kan zitten: een enorme leestafel, leuke kinderhoek, kleine tafeltjes met stopcontact en een gat om je koffiebeker veilig in te laten zakken en tussen de kasten overal kleine bankjes, haaks op de kasten geplaatst. En dan nog zitten er gewoon mensen op de grond tussen de boekenkasten te lezen en die zitten er echt een aantal uren. De stapels boeken liggen vrij laag en ook de kasten zijn zo laag dat ik er makkelijk overheen kijk. Bovenste boek op de stapels kun je inzien en de rest van de stapel bestaat uit keurig in cellofaan ingepakte boeken. Aan sommige van de ‘open’ boeken kun je zien dat het om een bestseller gaat: tot de draad versleten. Het zou een selectiecriterium kunnen zijn als je zelf niet weet wat de goede boeken zijn: hoe slechter de staat van het inkijkexemplaar, hoe populairder het boek.
Jammer genoeg mag je geen foto’s maken in die boekhandels...tsja.