Zaterdag 16 maart: noord-Seoul in druk weekeind

De regen van gisteren heeft de lucht prettig opgeklaard. Het drukke verkeer gooit wel weer wat roet de lucht in (en nog zo wat), maar ondertussen kan ik nog steeds de helft van mijn astmamedicatie gebruiken. En dat allemaal door de verhuizing op mijn werk van een viezeluchtkelderomgeving naar een kamer met de juiste ventilatie. Eigenlijk slecht dat er zoveel jaar én een toeval nodig was om deze verbetering te bereiken.

Met ferme stap en voldoende lucht ging ik dus vanmorgen tegen de berg op. Niet alles wat ik zie en doe hoeft nieuw te zijn. Prettige herhalingen zijn jet die je moet koesteren. Zo ook de op een stiekem plekje gelegen villa van Baek Je-in. Als je niet weet waar ie is, dan loop je er niet zomaar tegenaan. Een paar prille voorjaarsbloeiers gaven het extra. De laatste keer zag ik het in herfsttooi. Ook mooi. Zo ook het kleine tempeltje helemaal bovenaan Samcheong-ro. Ook dat vind je niet zonder aanwijzingen of mateloze nieuwsgierigheid naar zo’n tempelsymbooltje dat je in the middle of nowhere op een digikaartje ziet staan. Zo kwam ik er de eerste keer. Mijn vriend de witte kater was in geen velden of wegen te bekennen. Zijn wat valsere verre neefje, uitgevoerd in diep grijs wel. Die probeerde onder mijn ogen een duif tot maaltijd te maken. Ik heb het pakje katknabbelstaafjes voor meneer Wit maar achtergelaten. De monniken daar zijn vast zo fair om ook valse neefjes daar iets van te geven.

Van daaruit in westelijke richting liep ik langs Cheong wa dae, het Blauwe Huis, residentie van president Moon, vrouw en honden. Opvallend dichtbij werd er een zit-demonstratie gehouden. Dat kwam vroeger niet voor. Dan werd het gepeupel, inclusief loslopende toeristen, verre gehouden van het Blauwe Huis middels geel-zwarte hekken en massa’s politie. Er was nu ook voldoende politie aanwezig. Ik denk één op elke demonstrant, maar alles was heel gemoedelijk en ik kon ook op een meter afstand rustig langs de demonstranten lopen.

Verderop was er weer een demonstratie met veel geluid uit boxen op auto of motorfiets en patriottisch klinkende liederen en veel vlagvertoon. Het is mooi dat het mag en kan. Op een zaterdag tegenwoordig altijd prijs. Zal goed zijn voor de saamhorigheid. Overigens zijn deze demonstraties kleine clubjes vergeleken met de enorme mensenmassa’s in het najaar van 2016 toen heel Korea tegen de toenmalige president mevrouw Park demonstreerde. Daar zat ik een paar keer bijna tussen toen.

Op Gwangwhamun was er weer een clubje aan het demonstreren. Die zitten er al wat langer. Tenten met veel plastic en opgerolde matrasjes verraden dat men hier of permanent bivakkeert of tenminste regelmatig terug komt. Ik ben nog even langs de tenten met de foto’s van de slachtoffers van de gezonken Sewol gelopen. Ik las op een Koreaans nieuwsblog dat die tenten dit weekeind voor het laatst staan. Ze worden afgebroken en er komt een kleiner houten gedenkplek voor terug. Het is in april al weer vijf jaar geleden. Wij waren toen met zijn vieren eind april in Korea en de woede en verontwaardiging was zo voelbaar groot.

Op Gwangwhamun is in het National Museum of Contemporary History een speciale tentoonstelling ter ere van de honderdste verjaardag van de ‘1 maart independence movement’. Stukjes van de overlevering van die bloedige vrijheidsstrijd had ik al gezien in de Seodaemun gevangenis. Yu Gwan-sun is een bekende vrijheidsstrijdster. Ze was pas 17 of 18 toen ze die gevangenis in ging voor haar daden van verzet. Bij Koreaanse les bij Yumi hebben we ooit een liedje daar over geleerd dat elk Koreaans kind leert. Ik weet de melodie nog, maar de tekst niet meer. Er was niet veel tekst in het Engels bij deze tentoonstelling -zal ook weinig toeristen trekken- maar met een beetje voorkennis was de strekking goed te volgen. En een Engelstalige folder was er wel. De dame die toezicht hield op de tentoonstelling - of op haar bezoekers- vond een niet- Koreaanse bezoeker erg leuk en wilde me steeds op de foto zetten. Dat pleziertje heb ik haar gegund, zodat nu ook een keer mijn voeten op een foto staan; voorwaar geen makkelijke opgave als je een selfie wilt maken.

Nog even heerlijk rondgesnuffeld in boekhandel 1 (Kyobo), daarbij boekhandel 2 en 3 nog even in het vat houdend. Op een zaterdag kun je daar over de hoofden lopen en zitten alle tafels vol met lezers. Wie geen stoel heeft zit op de grond met de rug tegen een boekenkast te lezen. Fraai gezicht. Helaas: fotograferen verboden.