zondag 23 oktober

Gisteravond duurde het maar even of ik wist het weer: dat matrasje is te dun. Dus de voorraad matrassen in de andere hoek van de balzaal geplunderd, eentje dubbelgevouwen en onder mijn slaaphelft van het al liggende matras gelegd. Zo sliep ik dus als een princes zonder erwt op een drielaags ondol-matras. Geen centje pijn.
Vanmorgen konden we wasgoed inleveren. Ik had mijn rose t-shirt maar goed in mijn broekspijp van mijn spijkerbroek weggestopt, want wist niet meer hoe erg rose die af ging geven in de was. En aangezien alle was van het hele 'gezin van 14' bij elkaar ging kon ik dat niet maken. Om 9.00 uur vertrokken we. Voor die tijd had ik mijn ontbijtje bij elkaar gescharreld in de plaatselijke supermarkt en wat fruit om in de bus te eten. Op weg naar Seongeup 'folk-village', zeg maar: openluchtmuseum. Een aantal mensen in een flinke wijk wordt door de regering betaald om daar in de traditionele huizen van Jeju te blijven wonen. Ook de erven worden zo veel mogelijk origineel gehouden. Dus buiten een toilet (schiethoes: tussen de stenen door poepen...alles is hier van het vulkaansteen gemaakt waar dit hele eiland uit bestaat)met daar direct achter het varken. Bij het toilet ligt een stok. Die stok is om dat varken van je lijf te houden zolang je doende bent. Zodra je je hielen gelicht hebt doet dat varken wat-ie moet doen: de poep verslinden en zo meewerken aan de ultieme recycling. Deze donkere harige varkens zijn wel heel leuk. Hier kom je ook honden tegen. Je merkt aan hun reactie dat ze gewend zijn weggejaagd te worden. Maar als je in het 'honds' met ze communiceert dan laten ze zich paaien en ook onder de kin kriebelen. Bij een schielijke beweging zijn ze meteen weg. Ik heb er een paar op de foto gezet, speciaal voor Erwin en Marianne. Beetje akita-achtig. Volgens Anouk vind je overigens achter de deuren van die oude huisjes vaak t.v.'s met van die grote plasmaschermen.....
Met de bus ging het vervolgens naar Seongsan Ilchulbong (vrij vertaald:'sunrise peak' in mijn beste Nederlands..), 'n vulkanisch schiereilandje aan de oostkust van Jeju. De krater is al heel lang 'slapend', dus geen gerommel ondergronds. Toen we kwamen was het er nog niet zo druk, maar allengs werd er een blik Koreanen open getrokken die op zondag niets liever doen dan dit soort uitjes. Het weer was schitterend: strakke lucht, mooi zonnetje en een bries van zee. Toen ik een foto maakte door een gat in een lavasteen stond een Koreaan mijn fotografiepogingen te bekijken en toen ik klaar was pakte hij spontaan mijn fototoestel uit mijn hand, wapperde mij naar achteren met zijn hand en zette mij op de foto. Dat gebeurt dus alleen maar hier. In Nederland denk je minstens dat iemand je fototoestel wil pikken, maar dat zal je hier nooit gebeuren. Na de lunch zetten we koers naar Udo, klein eilandje voor de oostkust van Jeju. De ferry doet er een minuut of tien over. Een aantal mensen van de groep had een fiets gehuurd. Met de straffe wind leek me dat geen goed idee. Ik loop so wie so liever dan dat ik fiets. Met Sietie, Rein, George en Jacqueline hebben we twee uur langs de kust gelopen. Naderhand had ik een kop haar als een pleeborstel en ik was echt verbrand op mijn gezicht. Vanavond maar een dot creme op gesmeerd, zodat het niet meer zo strak staat over mijn jukbeenderen. Maar zulk weer is het dus....(ja, jullie mogen jaloers zijn; ik zag net op planet.nl dat het in Nederland 12 graden is...)
Vanavond ging Anouk aan degenen die dat wilden koreaanse les geven om 19.00 uur. Zou beetje onzin zijn om daar bij te gaan zitten, dus ik had me er helemaal op verheugd om bij het haventje bij hetzelfde restaurantje als gisteren weer zo'n overheerlijk visje te gaan verschalken en nou istie gesloten. Het is vandaag zondag, dat wel, maar normaliter is altijd alles laat nog open. Dit is duidelijk anders dan in Seoul. Die restauranthouder heeft een schattige jonge dalmatiner, dus de tocht naar het haventje was niet voor niets. Ook deze hond spreekt honds op zijn koreaans. Is heel goed te snappen.
Maar goed, zonder visje ben ik toen maar naar de supermarkt getogen en heb me daar een pot noedels met groenten aangeschaft, yoghurt en een net mandarijnen. Ik ga morgenavond gewoon in de herkansing voor mijn visje. Zal me toch niet aan mijn neus voorbij zwemmen.
Bij de p.c.-bang, waar ik vanavond voor de tweede keer kom, word ik begroet of ik een oude bekende ben. Er wordt onmiddellijk een grote beker groene thee aangerukt (weten ze dus nog van gisteren)en mijn stoel wordt voor me aangeschoven. Het went zo gauw. Moet allemaal weer afwennen straks in Nederland. Zal wel wat tijd kosten.
Morgen een hele dag vrij! Ik zal niet opnieuw de fout begaan om geen wekker te zetten, maar een keertje wekker zetten om 9.00 uur is ook wel lekker. Dinsdag moeten we op 7.00 uur (!) bepakt en bezakt klaarstaan voor de reis naar het vliegveld, dus dan mag het morgen wel een beetje relaxed. Ik ga eerst maar eens dit stadje verkennen en kijk wat voor een bui ik heb of ik nog andere dingen ga doen. In elk geval niet in de submarine die hier in het haventje ligt.....brrrrr...krijg al claus als ik er aan denk.
anyong haseyo, Willy