vrijdag 7 november [laatste dag]

Door: Willy

07 November 2008 | Zuid-Korea, Seoel

Morgenochtend vlieg ik weer via Helsinki naar huis. In de pc-bang heb ik bij Finnair ingecheckt en weer een gangpadplaats geregeld. Dat voorkomt dat ik over mensen heen moet klimmen als ze liggen te slapen en ik kan makkelijker even de benen strekken.
Vandaag ben ik richting Dongdaemun gelopen en aldaar heb ik me in de winkelende massa's gestort. Kraampjes buiten, kleine steegjes, maar ook een tweetal [en nog een derde die volgende week geopend wordt] 'gewone' warenhuizen, waar ik leuke dingen heb kunnen kopen.
Er is nog genoeg geld in de knip om als het nodig is morgenochtend een taxi te nemen. Maar bussen is veel leuker. De grote inpaktruc moet ik vanavond nog zien te klaren. Er kan gewoon niet meer in die tas en de rest moet ik in de rugzak proppen.
Het Delfts blauw voor Myungs familie is uit de tas. De oude schoenen mogen hier blijven. De shampoo is op. Scheelt al weer in gewicht. In het ergste geval gaat de grasvulling van mijn nekrol ook nog hier blijven.
De kilometers die ik vandaag gelopen heb maken in elk geval het vooruitzicht van een dag stilzitten in vliegtuigen niet heel vervelend.

Ik zal Korea weer erg missen.

In het boek 'Duizend kastanjebomen' van Mira Stout gaat een dochter van een Koreaanse moeder en een Ierse vader vanuit haar geboorteland, de USA, voor het eerst naar Korea in 1988.
Na een aantal dagen beschrijf ze haar gevoel bij Korea als volgt:

"Het was het Koreaanse element, of althans het oosterse. Ik voelde het overal, maar wat was het? Kalmte in combinatie met drukte? Niet precies. Het was iets subtielers, een gevoel van grote energie, maar zonder neurose, zonder de ongelukkige strijd en rivaliteit der seksen die ik in de onbehaaglijke straten van westerse steden voelde. Koreaanse vrouwen hadden, als ze je aankeken of gewoon hun gangetje gingen, iets weldadigs zusterlijks, dat me nogal een schok gaf. Er was geen vijandig geloer -om je uiterlijk, kleding en status bij mannen te beoordelen. Er was een gevoel van warmte en verdraagzaamheid. Openbare plaatsen hadden iets heilzaams.[...]" (pagina 267-268 )