Dinsdag 1 november

Vandaag was weer een 'reisdag' en dat levert altijd weinig foto's op. De taxi's brachten ons vanmorgen in Gyeongju naar het station. Voor het station stonden rijen vrouwen te zingen en met de armen te zwaaien, allemaal omgord met een sjerp-met-tekst. Ook stond er een aantal vrouwen in de traditionele Koreaanse kledij bij. Helaas: mijn fototoestel zat te goed weggeborgen in mijn rugzak, maar ik weet dat Wilhelmien er foto's van gemaakt heeft. We moesten tien minuten wachten, dus tijd genoeg om op onderzoek uit te gaan. Je kunt hier in Korea dus simpelweg je tassen en koffers midden op een stationsplein laten staan, weglopen en dan staan ze er nog gewoon. Ook al blijf je een half uur weg. Toen ik in de buurt van de tent-met-luidsprekers kwam kreeg ik een stortvloed aan Koreaans over me heen en werd uitgenodigd om ook een sjerp om te hangen. Ik wist nog niet waar er voor gedemonstreerd werd, maar een pamflet (helemaal in het Koreaans)en iemand die wat engels uit kon brengen ('against nucleair waste')maakte dat ik me ook een sjerp liet omhangen. Die heb ik erna weer vrij vlot af gehaald, maar de dames van het actiecommitee vonden het prachtig om een bleekgezicht mee te kunnen laten doen. En voor dat doel wil ik me best een sjerp laten omhangen.
De treinreis naar Andong was een mooie rit door zonovergoten landschap (alweer...het wordt bijna saai al dat mooie weer).
In Andong was het 5 minuten lopen naar het hotel. Omdat Anouk vertelde dat er bij een vorige reis mensen vast waren komen te zitten in de lift (max. 5 personen...maar dan wel zonder bagage!) ging ik heel stoer met koffer en tas via de trap naar kamer 502. Is geen probleem normaliter, maar in dit hotel wordt het trappenhuis als opslagplaats gebruikt voor alles wat men maar even kwijt wil: schoonmaakkarretje, zakken met wasgoed, zakken vuilnis etc. Zonder verlichting een soort hindernisbaan dus.
Anouk heeft ons eerst de buurt laten zien zodat we een beetje de weg weten. De bakker, de pc-bang en de pinautomaat zijn zomaar een paar dingen zonder dewelke het leven lastig kan zijn. Daarna gingen we met een deel van de groep de specialiteit van Andong eten voor lunch: kip in aardappelen en groenten. Voor mijn bekkie iets te scherp en voor mijn (toch al een beetje geplaagde) darmen ook. Dus maar weinig gegeten en vanavond ga ik aan het 'tamme' eten om het daarbinnen weer wat tot rust te laten komen.
Na de lunch pakten we drie taxi's naar het Soju-museum. Soju is het nationale drankje hier. Je koopt het in van die groene flesjes voor bijna niks bij de supermarkt. Alle Koreanen drinken het en vaak ook te veel. Normaliter is het rond de 20 % alcohol, maar de versie die in de fabriek bij dit museum gebrouwen werd (gedestilleerd is het juiste woord) is 45% alcohol. Degenen die gingen proeven na de rondleiding in het museum kregen er wat traantjes van in de ogen. Ik geloofde op hun woord dat het niet te zuipen is. Ik hoef de lichtere versie ook niet. Al moet ik toegeven dat Peter me een manier aan de hand deed waarbij ik Soju wel lekker vind om te drinken: eerst slokje water in de mond en dan slokje Soju er bij. Dat verzacht de smaak.
Vanavond ging de groep (of diegenen die wilden) naar een soort sauna (ben even de naam kwijt, maar het was zoiets als tsjil tsjing bang) waar je gehuld in sportbroekje en t-shirt in diverse kamers met verschillende temperaturen kan vertoeven. Omdat ik even geen zin heb in sociaal doen, maar vooral even geen zin heb om ergens op tijd te zijn en dus op mijn horloge te moeten kijken, heb ik gezegd dat ik zelf iets anders ging doen.
Ik ben dus mijn neus achterna gegaan. Letterlijk zelfs, want rook lekkere koffie en zag dat ik net voorbij een grappig klein koffietentje was gelopen. Terug dus en naar binnen. Allemaal vrouwen met koffie in glazen. Koffie met alle kleurtjes en smaken die je je maar kan voorstellen (appelkoffie is groen bijvoorbeeld). Ik heb heel conservatief een moccakoffie besteld en daar heerlijk zitten genieten van de kwetterende Koreaanse vrouwen om me heen, jong, oud, met en zonder kids. En wat een bleekgezicht al niet voor elkaar krijgt als er een baby blijft krijsen....Het hield maar niet op en toen heb ik een stralende glimlach naar het wurm geworpen (au!) en hij hield meteen van schrik zijn kop. Dankbare blikken en volzinnen die ik niet begreep van de moeder en rondhangende jongedames. Ach--ik ben de beroerdste niet. Verder lopend door Andong merk ik dat ik me begin te gedragen als de inboorlingen. Duw me gewoon een kruising op als al die grote Koreaanse auto's elkaar beetje vast dreigen te zetten. Voorrang verlenen wat is dat? Nou ja, dan hebben de brutalen dus altijd voorrang en ze willen geen rommel op hun voorruit, dus duw ik me er tussen en kom overal mee weg. Even verderop was een stalletje aan de straat waar ze een heerlijk soort wafels maken. Buitenkant deeg en binnenin een mengsel van stroop met kaneel of nog iets. Equivalent voor de stroopwafelverkopers bij ons ongeveer. Ik had er eerder in Seoul van Kyki een paar gekregen. En weer allemaal leuke winkels en pleintjes en gezelligheid op straat. Zowel overdag als 's avonds. Het is al zo gewoon dat je tot laat in je eentje heel veilig over straat kunt lopen dat ik er straks weer aan zal moeten wennen dat je dat in Nederland echt niet overal kunt doen. Laat staan dat je je tas even achterlaat omdat je een buskaartje moet kopen. Wat moet dat voor Koreanen die in Nederland wonen vervelend wennen zijn. Nog nooit zo gerealiseerd, maar de andere kant op wennen is o,zo prettig.
De pc-bang waar ik nu zit heeft gelukkig weer een deel 'niet-roken'. Computer op de hotelkamer was ook wel erg relaxed, maar de pc-bang heeft toch ook wel wat.
Morgen Rein en Sietie maar eens meenemen naar de pc-bang. Die hebben de smaak te pakken gekregen. Vandeweek met de computer op de hotelkamer een hotmail-account voor ze aangemaakt en nu mailen ze met familie en sturen foto's door naar Nederland. Leuk dat enthousiasme.
Morgen gaan we naar het folk village hier in de buurt. Er was ook de mogelijkheid om naar een tempel te gaan (Peter en Kyki gaan dat doen), maar ik vond het ook jammer om het folk-village te missen. Oftewel: we hebben eigenlijk een dag te weinig in Andong. Hier ben ik in 2002 niet geweest, dus alles is nog nieuw.