woensdag 27 oktober

Vandaag alweer de laatste volle dag in Seoul voor nu. Tijd dus om het verblijf in Daegu eens te gaan regelen. Ik had thuis al uitgezocht welke trein of bus ik kon nemen. Kaartje reserveren en thuis uitprinten had ook gekund, maar dat vond ik wat overdreven. Je kunt in Korea alles van tevoren digitaal regelen, maar gewoon een kaartje aan het loket kopen is ook nog mogelijk. Bovendien had ik zo de keus nog tussen bus of trein. Trein is wat handiger, want dan hoef ik maar twee stations met de subway om bij het centraal station te komen. Om bij het juiste busstation te komen moet ik zo'n slordige 15 stations verderop en dat is geen probleem, maar er zit een overstap bij en die is minder plezant met een zware koffer. Niet overal zijn roltrappen.
Ik had wel een hotel uitgezocht, maar die had geen website of e-mail, dus moet er gewoon gebeld worden. Vanmorgen in de pc-bang een goede poging gedaan om te bellen. Daar was het op dat moment rustig genoeg, dus alle geluiden van computerspellen met veel schietwerk ontbraken. Ik had wat steekwoorden in het Koreaans op papier gezet, de datum van aankomst, datum van vertrek, van-tot, etcetera. Ik kreeg een rappe dame aan de telefoon, maar toen ik er geen keurige Koreaanse volzin uit bracht gooide ze doodleuk de telefoon er op aan de andere kant. Ze klonk nog jong, dus misschien vond ze het eng. Toen de toeristentelefoon geprobeerd. Als je iets in Daegu geregeld wilt hebben moet je ook 1330 bellen, maar dan met plaatscode 053 van Daegu er voor. Twee keer de volle 20 keer laten overgaan, maar in Daegu is het toeristenseizoen over volgens mij....Dat belooft wat. 'Tom Poes verzin een list' was het toen: naar de kop van Insadong gelopen [de toeristeninformatie halverwege Insadong met pinautomaat, balie, folders, hanbokverkleedhoek...alles is weg en daar zit nu een galerie]. Daar is een informatiekiosk voor toeristen en daar hangen bordjes boven de luikje met de Japanse, de Chinese en de Amerikaanse vlag en dat zijn dus de drie talen die men daar voert. Een heel aardig jong meisje heeft daar ter plekke voor me naar Daegu gebeld. Keurig prijs eerst gevraagd [35.000 door de week en 45.000 weekeind, dus alles bij elkaar goedkoper dan ik nu in het Mido zit]. Ze vond het mooi dat ik mijn naam in het Koreaans kon schrijven en toen ik vroeg hoe zij dat uit zou spreken kwam er een heel behoorlijke 'Salemink' uit.
Dat geregeld hebbende ging ik mij eens op de rest van de dag concentreren. Het grote park op de oude vuilnisbeld bij het World Cup Stadion is nog een wens, maar daar was het vandaag eigenlijk nog iets te kil weer voor. Wel zonnig, maar nog kil. Dus...op naar de COEX-mall. Die staat in alle gidsen als een 'must-see' beschreven, maar in de praktijk heeft het een erg groot 'Hoog-Catharijnen'-gehalte. Beetje groter en ook iets schoner, maar verder gewoon een groot overdekt winkelcentrum. Een bonus: het kimchi-museum zat op B2 [B2 betekent dat je twee etages onder de grond zit... handig om te weten als je in Korea een lift moet bedienen]. Nou is Kimchi het nationale gerecht van Korea en ik wilde daar wel eens iets meer van zien en weten. Nu weet ik dus dat veel meer gerechtjes dan de koolblad-kimchi die je bij het eten als bijgerecht krijgt ook kimchi is. Alleen is dat dan van stukjes rettich of van sesamblad of van courgette gemaakt. Het heet allemaal kimchi. Het museum was niet groot, maar wel leuk. Er kwam een schoolklas die naar een aparte ruimte geleid werd en daar lagen allemaal halve chinese kolen klaar, plastic handschoenen en kruiden en die kids gingen zelf aan de gang. Allemaal een mooi kleurig schortje aan, ook de begeleidende vaders of leerkrachten. Die zagen er schattig uit in die schortjes, maar ik durfde ze niet op de foto te zetten. Hadden ze vast niet zo leuk gevonden.
Op de terugweg in de subway was er weer volop de tijd om mensen te kijken. Het was wel druk en dan zie je wie er beleefd genoeg is om voor ouderen op te staan [minder dan acht jaar geleden...]. Op de bank tegenover me zaten zeven mensen. Zes van de zeven zaten met een mobiele telefoon hetzij te lezen, te sms-en, eentje luisterde muziek, eentje was aan het praten tegen dat ding, maar ik zag niet dat ze een oortje in had. Het is hier wel een volledig digitale wereld geworden. En het beperkt zich absoluut niet tot jongelui. Ook de kromme oude mannetjes en dames hebben een mobieltje om hun nek hangen of in hun jaszak. Als er hier iemand in een restaurant even naar het toilet gaat of je moet even je koffie afhalen van de counter, dan blijft de mobiele telefoon [of laptop of e-reader] gewoon zo op tafel liggen. Ik laat nu ook gewoon mijn tas en camera op de tafel als ik even weg ben. Dat is weer vervelend terugwennen als ik in NL terug ben.
In de subway was het nog een keer schrikken. Er kwamen steeds mensen binnen en er kwam een man vlak voor me staan en ik zag geen gezicht [te hoog], maar alleen een hand uit een mouw en die hand was bovenop dik begroeid met haren. Getsie... dat zie je hier nooit! Ik keek omhoog en ja hoor... een westerling. Is dat schrikken.
Terug ben ik bij Jong-no-sam-ga al uit de subway gestapt. Er kwam iets te weinig zuurstof in die wagon binnen. Dat is een groot subwaystation met wel 12 uitgangen. Ik keek even op de kaart om te zien welke uitgang ik het beste kon nemen toen twee jongens van een jaar of 18 het hun taak vonden deze vreemdelingmevrouw naar de goede uitgang te geleiden. Ik wilde de uitgang die het dichtst bij Insadong zat en de grap was dat de jongens het er samen niet over eens waren welke uitgang ik moest hebben. Maar al verder lopend zag ik bekend terrein en heb ik ze verteld dat dat de goede uitgang is. Wie is er nou de inboorling hier?
Toen op zoek naar mijn vischje uit de zee... ik had het mezelf beloofd. Vandeweek had ik gezocht naar het eettentje waar ik vorig jaar met Els en Eef zo heerlijk vis gegeten had, maar had het niet gevonden. Nu moest ik het vinden van mezelf. Desnoods had ik Els gebeld om me de juiste weg te wijzen. Maar nu liep ik er met een heel klein zoek-ommetje zo naar toe. Een overheerlijke gegrilde makreel... mjammie. Daar ga ik nog eens terug als ik weer uit Daegu naar Seoul terug ben gekomen.
Maar eerst eens inpakken vanavond en morgen in Daegu zien te belanden.
Jullie horen nog...