Zaterdag 5 november

Vanmorgen zijn we met zijn zessen door Anouk met de subway naar de Bongeun-sa gebracht. ('sa' achter de naam betekent tempel) Dat is een van de grootste boeddhistische tempels hier en ze onderwijzen het Zen-boeddhisme. Hier kregen we het 'temple-life' programma. Eerst een rondleiding over het tempelterrein met uitleg over de gebouwen en de verschillende functies. We hadden mazzel dat net de deuren van de bibliotheek open gingen. Die gaan maar 1x per dag open vanwege de klimaatbeheersing. In die bibliotheek lagen tegen de wand opgestapeld houten platen die uitgesneden zijn in kalligrafie en gebruikt worden om 1x per jaar afdrukken van te maken. De boeddhistische gebeden, geschriften en gezangen zijn uit dat hout gesneden. ('in' het hout gesneden is net zoiets als een tak bijsnoeien...).
Na deze rondleiding gingen we naar een van de achterste gebouwen (waar de monniken elke ochtend ontbijten bleek later). Daar kregen we van een aardige vrouw uitleg over het mediteren: doel, manier en praktische instructie. Voor sommigen van ons groepje was het opvouwen van de benen een probleem. Ik kreeg de voeten ook niet aan beide zijden keurig in de lies gelegd, maar het opvouwen ging verder redelijk soepel. En toen de bamboestok langs mijn rug gezet werd om te kijken of ik recht genoeg zat, mankeerde het slechts een fractie. Maar om nou te zeggen dat ik relaxed zat en makkelijk de geest leeg kon maken....niet echt. Daarvoor zit je dan toch te veel op je houding te letten. En op je ademhaling. Die gaat normaliter heel soepel (buikademhaling), maar als je er opeens op gaat letten weer minder soepel.
Daarna kregen we instructie in 'loop-meditatie', waarbij je heel rustig bewust voetje voor voetje heft en neerzet. Dat is meer mijn stijl, alleen moest je dat dan buiten kunnen doen op een mooi rustig bospaadje met de vogels boven je hoofd. Maar ik weet nu hoe het moet, dus kan het overal toepassen. Probleem bij dat bospaadje is wel weer dat je het wel op blote of besokte voeten moet doen en ik heb een hekel aan dennenaalden tussen mijn tenen. Of eikeldopjes.
In dezelfde ruimte kregen we groene thee en werd de thee met zorg gezet, geschonken en geserveerd. Ik wist dat je groene thee niet met kokend water zet, maar in deze tempel zegt men zelfs dat je het water ergens tussen de 60 en 70 graden moet maken (laten afkoelen van gekookt water dus) en het smaakt inderdaad erg lekker. De thee die ze ons gaven kwam uit Andong. Uiteraard groene thee (nok cha), geen zwarte.
We kregen allemaal een armbandje met de 'boeddha van de toekomst' (=staande boeddha) en uitleg over de houten kralen van de armband.
Als afsluiting van het temple life programma kregen we lunch geserveerd in een eetzaaltje vlak naast de keukens. Wat ik al bij mijn moeder thuis geleerd heb, maar wat anderen niet van tevoren wisten, is dat als je zelf je bordje opschept (en dat moesten we doen), je ook alles op moet eten. Toch weer meegenomen dat mijn moeder me zo opgevoed heeft, want ik had geen al te peperige dingen geschept. Overigens is de boeddhistische keuken uiteraard vegetarisch.
Het is nu eind van de middag. Ik ga nog wat rondlopen hier in de buurt, mijn neus achterna. Morgen is de hele dag vrij te besteden. We hebben zondagavond nog wel een gezamenlijk 'laatste avondmaal' zoals Anouk dat zo mooi op haar briefje bij het hotel zette. Nog even anderhalve dag genieten van de simpele dingen, zoals gisteren opeens een restaurantje waar ik overheerlijke ter plekke klaargemaakte gestoomde mandu's gegeten heb. Mjammie. Straks ga ik weer denk ik. Maar ik heb ook trek in pizza. Nou ja, allebei kan ook. Voor overgewicht aan het lijf gedragen betaal je bij Korean Air niks extra's.