4 mei

Vanochtend zijn we naar het Gyeongbokgung-paleis gegaan. Eerst door het oudemannenpark gewandeld met inderdaad een massa oude mannen die zitten, krant lezen, slapen of spelletjes doen. Als je oud bent draag je witte kleding. Logica daarbij is dat als je niet meer hoeft te werken je kleding niet meer vuil wordt. Bij het paleis vielen we met de neus in de boter, zoals al eerder deze week, want daar was een massa Koreanen in traditionele klederdracht te hoop gelopen. Nou is zo'n hoop kleurige Koreanen doorgaans een ordelijk geheel en geen zooitje. Zo ook hier. Pleun dacht dat het festijn te maken had met de vooroudervereringsrituelen die verderop bij een 'royal shrine' gehouden werden. De enige plek die royaal genoeg is om zo'n stoet op te stellen is het plein voor het paleis. Daar vindt doorgaans elk uur het wisselen van de wacht plaats, maar dit was beduidend meer dan dat. Aardig wel dat er een draagstoel voor wij,Wilhelmina aangerukt werd, maar ik blijf bescheiden en heb vriendelijk maar beleefd bedankt voor de eer om gedragen te worden ;-) Ik had dan ook mijn reistabletjes niet bij me en zo'n ding schudt vreselijk. Dus liet ik dat over aan zo'n jochie dat nog hogerop moet in de wereld. Heb ik niet meer nodig....
Het paleis was bekend terrein, maar het was heerlijk relaxed even in mijn eentje rondlopen en de groene stukjes opzoeken. Zo ook de oude trouwe boom die gestut wordt. Die heb ik in 2002 al op de foto gezet en hij staat er nog. Alleen nu voorzien van een bordje met boomnaam. {Salix Koreensis, speciaal voor jou, Petra.)
Op de terugweg van het paleis zijn we 'losgelaten' in Insadong. Altijd goed voor een paar nuttige aankopen en de bakker op de hoek, je weet welke ik bedoel Janine, die doet met ons ook goede zaken. In de wijk was ook een straatfestival met allemaal zaken die met het boedhisme te maken hebben: vegetarisch eten, acupunctuur, sober leven, lotuslantaarns zelf vouwen, kinderspelletjes met o.a. houten blokjes stapelen. Jammer genoeg ben ik dan te voorzichtig met mijn camera, maar die kotertjes helemaal fanatiek bouwend op zo'n grote deken zijn erg fotogeniek. Leuk om te zien dat jongetjes hele andere torens bouwen dan meisjes, die vervolgens dan ook wel weer sneller omvallen. Jongetje kwaad, meisje gaat glimlachend verder. De wereld in het klein. Ik heb daar ook een boek gekregen over boedhistische onderwerpen. Het meisje van ongeveer 14 jaar sprak goed engels en ik kon haar daarover een oprecht compliment geven. Als je vertelt dat je wel engels leest, maar uit Naedurlandu komt, dan krijg je als vanouds een grote brede glimlach. Die Guus toch; werkt nog steeds na.
Met de metro zijn we vervolgens naar het Dongdaemun-stadion gegaan. Daar was wederom een viering van het Lotus Lantaarn Festival en ze deden daar alvast dunnetjes Boeddha's verjaardag bij. Veel groepen en lantaarns en de draak die we zaterdagavond hadden gezien kwamen hier nogmaals langs. We hadden gereserveerde plaatsen en het is goed gebruik dat men A3-grootte gekleurd papier op de zitting vindt. Dat is niet voor niets en daar ga je niet op zitten, maar dat gebruik je op aangeven van groepjes vanuit de 'arena' om de tribunes op te laten kleuren en aan het eind ook om de 'wave' te doen. 't Was mooi, maar ook wel weer genoeg van de lantaarns en de harde muziek, zodat ik vanavond de laatste viering van wederom het Lotus Lantaarn Festival maar even aan me voorbij laat gaan. Bovendien: anders had ik geen tijd om dit deel van het reisverslag te typen.
Ik ben wel meegegaan met een deel van de groep om bibimbap te eten en de bonus bij dit restaurantje was een heerlijke geroosterde vis, vermoedelijk een makreel, die overheerlijk smaakte. Benen gevouwen onder me en voor een deel van de tijd gesmokkeld met benen gestrekt onder het lage tafeltje. Moet nog even wennen hoor dat opvouwen aan tafel. Maar je zit wel goed recht en het eten 'valt' daardoor wel weer goed.
Nu zit ik tussen de schietende jongeren in de pc-bang. En dat heeft wel wat. Een computer op de hotelkamer is wel luxe [hebben we nu niet overigens], maar dan mis ik dit grappige subcultuurtje wel.
Overigens allemaal behulpzame jongens en meisjes [meer jongens dan meiden, dat is duidelijk te zien], want gisteren ging er eentje de hele pc-kast voor me omdraaien, omdat de usb-aansluiting achterin zat en ik daar wat lastig bij kon. Je treft hier trouwens alleen maar aardige en beleefde mensen, jong of oud.
Morgenochtend heb ik mezelf vrij gegeven van het programma, want ik loop liever zelf door een wijk en over een markt dan met de groep.
Morgenmiddag gaan we naar de KSS [Korean Social Service] met een aantal mensen uit de groep. Er zijn 5 afspraken bij Mrs. Kim, dus we zullen er wel een uurtje of twee zoet zijn.