woensdag 11 november

Al weer de derde dag in Seoul. Net of we tussendoor nooit weggeweeest zijn.
Vanmorgen vroeg was er een mailtje van Niels om te vragen of we morgen gezamenlijk zouden gaan eten. Hij was me net voor, want ik had de computer aan gezet om hem te mailen met dezelfde vraag. Dus die afspraak staat.
Het was, zoals voorspeld, vandaag fris, met weliswaar een heldere hemel en de hele dag een felle zon. Fleecevest en dito sjaal zijn dus niet voor niets meegebracht.
We zijn lopend naar het Gyeongbokgungpaleis gegaan met het doel dit nu eens helemaal rustig op ons eigen tempo te kunnen ervaren. Andere keren was er bij een bezoek aan dit paleis een beperkte tijd door het groepsgebeuren. Bovendien bleek nu dat we in een deel nog nooit geweest waren. Dat is het deel helemaal links achterin [gerekend vanaf de hoofdingang]. Om de grote groepen bezoekers die uit bussen het terrein op stroomden te vermijden, zijn we al vrij snel naar dat achterste deel doorgewandeld. Daar waande je je de enige bezoekers van het totale complex. Ook in dit achterste deel zijn gebouwen die niet beschilderd zijn met de traditionele Koreaanse kleuren, maar slechts uit ongeverfd hout en wat rijstpapier voor de raampartijen, geplakt op ongeverfd houten raamwerken. Wel zo mooi eigenlijk. De dakconstructies en houtsnijwerken komen daar beter naar voren.
Gelukkig denken we alle drie ongeveer hetzelfde over hoe je hier een paleis, tempel of andere plek het beste kunt ervaren: niet op tijd letten, niet met vaste rondleidingen meegaan en vooral de kleine details opzuigen. Die laten zich vaak niet vastleggen in foto's. Met name niet omdat je mensen en kinderen niet zomaar kunt fotograferen. Opzuigen dus. Zo'n detail was een ware horrormovie tussen een aantal vogels in de paleistuin: op het gras een roofvogel met onder zijn poten een duif die zich dood hield [of dood was, dat wisten we toen nog niet]. In de boom en de lucht een waar bombardement van eksters en kraaien die duikvluchten uitvoerden op de roofvogel, ondertussen de ijselijkste kreten slakend. Het leek de film Birds van Hitchcock wel. Ik heb er een filmpje van gemaakt [nog niet teruggekeken]. Dit duurde toch wel even en we bleven geboeid staan kijken hoe zich deze padstelling zou gaan oplossen. Uiteindelijk kon de roofvogel niets anders dan zijn prooi loslaten. De duif -die nog leefde- was te groot om mee te nemen en hij kreeg de kans niet om er een exit-duif van te maken door het voordurende scheldbombardement van de zwart en zwart-wit gerokte gevederde vrienden. De duif vloog direct weg onder de klauwen van de roofvogel vandaan zodra deze zijn greep even verslapte. Het schelden hield bijna onmiddellijk op en het opstootje van de vogels was al snel opgelost.
Na het buitengebeuren zijn we naar het Folk Museum of Korea gegaan, dat op het terrein van het paleis ligt. Daar ben ik al een aantal keren geweest, maar ook nu weer was het een feest en een verrassing. De meer dan prachtige tentoonstelling van Hanboks [traditionele Koreaanse kleding] veelal uit de 70-er en 80-er jaren van de vorige eeuw was een binnenkomer die ik niet had willen missen. Een keur aan stoffen, beschilderingen, goud-indruk, borduurwerk; het is echt jammer dat je niet mocht fotograferen.
Op deze website http://www.koreatimes.co.kr/www/news/art/2009/11/135_55319.html kun je wel iets meer lezen over mevrouw Lee Rheeza die deze collectie hanboks aan het museum schonk.
Zowel voor als na het museumbezoek hebben we nog even heerlijk in de zon buiten iets zitten eten en drinken. Ook hier kun je prima gaan zitten met zelf meegebrachte blikjes drinken of een appeltje schillen aan de terrastafel. Niemand die daar van opkijkt of je meldt dat je daar iets moet kopen om er te mogen zitten. Relaxed! Uiteindelijk verlieten we tegen vijven het paleis- annex museumterrein. We hebben er vandaag dus 6 uur vertoefd, terwijl we bij eerdere gelegenheden er slechts een uur of anderhalf de tijd kregen om er te zijn. Dat alleen al geeft een hele andere ervaring. Ik was even bang dat de kromgetrokken en ondersteunde boom langs het water van de vijver om het verblijf van de koningin nu toch echt gesneuveld was. Ze waren er nieuwe buizen in de grond aan het stoppen en een graafmachine was er aan het huishouden. Maar.... hij stond er nog. Nu zelfs met een laag hekje er omheen.
Teruglopend via de straat waar de Jogyesa in ligt hebben we nog wat winkeltjes van binnen bekeken. We hadden best trek gekregen en een dolsot bibimbap was ons deel.
In het hotel gekomen heb ik eerst de strijd aangebonden met de eeuwig haperende computer. Om de haverklap viel dat stomme ding uit. Net als je een halve zin in een mailtje had getyped. Een paar keer opnieuw opgestart, veilige modus [staat er in het Koreaans, maar ik ken dat schermpje en het is de bovenste van de mogelijkheden...] opstarten en nog meer van die ongein. Uiteindelijk heb ik de hele kast, waar ook de koelkast in bevestigd zit, maar naar voren getrokken. Ik heb een goed zaklantaarntje bij me met een fel ledlampje. Achter die kast is het een wirwar van draden en de boel zat volgens mij gewoon niet goed in de contactjes. Alle snoertjes aangeduwd en voila...hij blijft het nu zowaar zomaar doen.
Als het warm weer is, dan is de vloerverwarming in de hotelkamer [en dat hebben ze in alle hotelkamers in Korea] te warm en onplezierig, maar na zo'n wat schrale dag als vandaag is het toch wel heel lekker om op je sokken over die warme vloer te gaan.
In Korea is er in hotels, net als in alle huizen trouwens, bij de deur een portaaltje waar je je schoenen achterlaat. Je loopt nooit met je schoenen over de vloer van de kamer.
Wel zo schoon trouwens, want het vuil van de straat blijft zo vlak achter de voordeur.