maandag 1 november

Ik had zomaar zin in een treinreisje vandaag en ook zin om Gyeongju nog eens te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan. De treinen zijn er hier in categorieen: de KTX is de supersnelle en duurste, dan heb je de Saemaeul, die iets goedkoper is, iets langzamer, maar waar je wel gereserveerde plaatsen hebt en een keurige trein. Een categorie daar onder is de Mugunghwa en dat is de gewone forenzentrein waar je geen gereserveerde plaast hebt. Die is nog goedkoper en stopt op veel plaatsen. Het ritje wat ik wilde maken van Dong-Daegu naar Gyeongju kan niet met de KTX, want op die route rijdt die niet, maar ik heb de Saemaeul genomen. 's Morgens meteen een kaartje gekocht voor de terugreis, want die zou tegen half zeven 's avonds zijn en ik had geen idee of het dan druk zou zijn. Dan is het lekker om al een gereserveerde plek te hebben. Overigens was de trein zowel op de heenweg als op de terugweg ongeveer voor de helft gevuld. Prettig reizen dus. In Gyeongju was ik eigenlijk van plan een fiets te huren, maar omdat de fietsverhuur helemaal aan het andere eind van het stadje is ten opzichte van het station was ik al door diverse leuke dingen afgeleid en was de tijd die er over was eigenlijk te kort om een fiets te huren. Het tumulipark is altijd een mooie plek om de herfstkleuren tot je door te laten dringen. Een mooi park met een serene sfeer. Iedereen wil daar blijkbaar op de foto en zo heb ik heel wat fototoestellen bediend vandaag. Men wil dat dan als tegenprestatie ook terug doen, wat er in resulteerde dat ik vandaag daar drie keer op de foto gezet ben. Je kunt ook overdrijven.... maar ja, weigeren is ook zo wat. Men bedoelt het heel aardig, dus aanvaard ik dat met plezier. Ik ben nog op zoek gegaan naar het keldertje waar je thee en koffie kon drinken waar Els, Eef en ik vorig jaar op bijzondere wijze beland zijn. Er klonk muziek [een duet van een van de tenoren...wie ook weer, souffleer eens...en John Denver] maar we zagen niet waar dat vandaan kwam. Toen we het gingen onderzoeken moesten we een trap af en zo kwamen we in een heel apart keldertje waar je thee of koffie kon drinken. Ik kon het niet meer vinden. Ik denk dat het weg is; de winkel met kantoorbenodigdheden er naast was ook leeg. Mischien maar beter ook, want een tweede keer is de betovering en de ontdekking er niet zoals de eerste keer.
Slenteren, winkelen, de grote supermarkt doorkuieren, hapje eten, nog meer slenteren, marktje door, wat drinken, winkeltje in, ontdekken dat je dat straatje nu al twee keer gezien hebt..... en toen was het weer tijd om naar de trein te gaan.
De terugreis was in het donker. Dan zie je pas goed hoe dicht gezaaid de kerken in Korea zijn: overal neon kruisen in fel groen of fel rood vanuit het treinraampje.
Of ik heb een slaapje gedaan of ze hebben op de terugweg een station minder aan gedaan dan op de heenweg, maar voor ik er erg in had hoorde ik 'Dong-Daegu jok' omroepen. Oeps... daar moest ik er uit.
Het slaapt zo lekker in die trein....