dinsdag 2 november laatste volle dag in Daegu
Door: Willy
Blijf op de hoogte en volg Willy
02 November 2010 | Zuid-Korea, Seoel
Straks moet ik al weer de treinreis gaan plannen voor morgen naar Seoul. Het is nu even na zessen in de avond en de laatste volle dag in Daegu was een volle dag.
Had ik geweten dat het Bullo-dong grafheuvelpark zo uitgestrekt en zo mooi zou zijn, dan had ik daar een hele dag voor uitgetrokken. Dan op zijn Koreaans eten mee, iets om op te zitten, koffie in een flesje en volop genieten van het buiten zijn, de prachtige natuur en het mooie weer. Je vindt in het Moon-handboek geen info over de grafheuvels van Bullo-dong [of zoals de Koreanen het ook wel transcriberen 'Pullo-dong', de Koreaanse letter 'biup' klinkt net tussen de b en de p in] en de studente op de tourbus zei 'just some tombs' en vond ook eigenlijk niet dat je daar de moeite van het uitstappen voor over moest hebben.
Op het Koreaanse journaal was 's morgens een item geweest over de vroege vorst en de gevolgen hiervan voor de oogsten: bevroren chinese kolen, 's nachts vuurtjes stoken en plastic over de gewassen leggen. Op Soraksan had het gisteren zelfs al gesneeuwd. Op weg naar de Bullo-dong grafheuvels liep ik langs wat tuinen en velden met gewassen, maar dat zag er nog ongeschonden uit. Het ligt er ook beschut en relatief laag, dus op die plek zal de vorst nog geen schade hebben aangericht. Hier in een buitenwijk van Daegu zie je ook gelukkig de honden gewoon los lopen. Geen kettingen en hekken en anderhalve vierkante meter waar ze nooit uit komen. Het leuke is dat Koreaanse honden over het algemeen wat behoedzaam zijn, maar hondse taal is universeel, dus kon ik vanmorgen een goed gesprekje voeren met zo'n klein wit eigenwijs beestje, die na een verzoek van mij ook nog wel even keurig wilde gaan zitten voor de foto.
Overigens: foto's die niet hier op deze website staan die vind je nog steeds hier:
http://picasaweb.google.com/101783544665887710653/Korea2010?authkey=Gv1sRgCNrtncvFxO64Ww&feat=directlink
Te snel voor het leuke, maar op tijd om nog de berg op te gaan vandaag, ben ik weer op de bus gestapt. Nu richting kabelbaan. Die kabelbaan gaat 840 meter omhoog de Palongsan op. Het zijn gondels waar 4 mensen in kunnen. Ze sluiten wel, maar er is een flinke glazen koepel waardoor je alles goed kunt zien. De zijkanten zijn een soort jaloezie-vorm, waardoor de wind door de gondel heen gaat. K..k.k.kkoud dus [maar ik had vooruitgedacht en een dik vest aan], maar door die constructie krijgt de wind weinig of geen vat op die gondels. Vandaag waaide het ook flink en op een minimale schommeling na merkte je dat in de gondel niet. Boven gekomen merkte je dat wel! Mijn haren rezen ten berge en een man die helemaal op het topje wilde staan voor een foto [geen hekje, gewoon zo op een rotsblok] moest zijn pet nakijken die door de wind de diepte in geblazen werd. Hij wilde er nog achteraan gaan... Nou zijn Koreanen niet kinderachtig als het gaat om klimmen en wandelen: tot op hoge leeftijd zie je ze in vol bergwandelornaat flinke stukken klimmen. Ik was blij dat ik een retourtje genomen had bij de kabelbaan; zeker toen ik het begin van het pad naar beneden zag. Dat ken ik nog van die afdaling van de stadsmuren van Busan richting Beomeosa: van rotsblok naar rotsblok klauteren. Maar even niet deze ronde, want niemand die mijn rolstoel gaat duwen als ik daar in terecht kom. Overigens was het nummer van de gondel naar boven..: 13.
Ondanks dat ging zowel de heen- als de terugweg prima en was ik niet bang. Daar had ik van tevoren geen eed op durven doen, maar tot je het probeert weet je het niet. Op de heenweg zat ik alleen in een gondel; op de terugweg met twee Koreaanse vrouwen die het best eng vonden en dat ook luidkeels lieten horen. Gelukkig werkt dat niet besmettelijk. Op youtube zet ik straks nog wel een filmpje; Hans, je hoeft niet te kijken!
Boven op de berg was een restaurant met alle traditionele Koreaanse gerechten, dus ik heb het me heerlijk laten smaken. Het leuke van de grote lange houten tafels is dat je zomaar opeens tussen een hele club wandelmensen zit te eten. Een dame sprak Engels en kon zo even goed de blitz maken tegenover de rest van het gezelschap. Vanavond maar een beetje tam aan doen met eten, want anders kun je me straks rollen.
Nu eens gaan kijken welke trein ik ga nemen richting Seoul morgen. De website van Korail [de Koreaanse NS] is heel goed en handig: www.korail.com
Vandaag zag je hier op het station een aantal Amerikaanse soldaten rondlopen. Die gingen allemaal in een bus. Mogelijk moeten die iets doen wat in relatie staat tot de bezoekende staatshoofden tijdens het G-20-overleg. Ik zag op t.v. ook gewapende militairen in Seoul. Ik hoop dat het een beetje meevalt als ik daar de laatste vijf dagen van mijn vakantie ben. Toen Lufthansa de goedkope aanbiedingsprijzen voor vliegtickets naar Seoul had [ergens eind mei], was de G-20 nog helemaal niet in beeld.
Had ik geweten dat het Bullo-dong grafheuvelpark zo uitgestrekt en zo mooi zou zijn, dan had ik daar een hele dag voor uitgetrokken. Dan op zijn Koreaans eten mee, iets om op te zitten, koffie in een flesje en volop genieten van het buiten zijn, de prachtige natuur en het mooie weer. Je vindt in het Moon-handboek geen info over de grafheuvels van Bullo-dong [of zoals de Koreanen het ook wel transcriberen 'Pullo-dong', de Koreaanse letter 'biup' klinkt net tussen de b en de p in] en de studente op de tourbus zei 'just some tombs' en vond ook eigenlijk niet dat je daar de moeite van het uitstappen voor over moest hebben.
Op het Koreaanse journaal was 's morgens een item geweest over de vroege vorst en de gevolgen hiervan voor de oogsten: bevroren chinese kolen, 's nachts vuurtjes stoken en plastic over de gewassen leggen. Op Soraksan had het gisteren zelfs al gesneeuwd. Op weg naar de Bullo-dong grafheuvels liep ik langs wat tuinen en velden met gewassen, maar dat zag er nog ongeschonden uit. Het ligt er ook beschut en relatief laag, dus op die plek zal de vorst nog geen schade hebben aangericht. Hier in een buitenwijk van Daegu zie je ook gelukkig de honden gewoon los lopen. Geen kettingen en hekken en anderhalve vierkante meter waar ze nooit uit komen. Het leuke is dat Koreaanse honden over het algemeen wat behoedzaam zijn, maar hondse taal is universeel, dus kon ik vanmorgen een goed gesprekje voeren met zo'n klein wit eigenwijs beestje, die na een verzoek van mij ook nog wel even keurig wilde gaan zitten voor de foto.
Overigens: foto's die niet hier op deze website staan die vind je nog steeds hier:
http://picasaweb.google.com/101783544665887710653/Korea2010?authkey=Gv1sRgCNrtncvFxO64Ww&feat=directlink
Te snel voor het leuke, maar op tijd om nog de berg op te gaan vandaag, ben ik weer op de bus gestapt. Nu richting kabelbaan. Die kabelbaan gaat 840 meter omhoog de Palongsan op. Het zijn gondels waar 4 mensen in kunnen. Ze sluiten wel, maar er is een flinke glazen koepel waardoor je alles goed kunt zien. De zijkanten zijn een soort jaloezie-vorm, waardoor de wind door de gondel heen gaat. K..k.k.kkoud dus [maar ik had vooruitgedacht en een dik vest aan], maar door die constructie krijgt de wind weinig of geen vat op die gondels. Vandaag waaide het ook flink en op een minimale schommeling na merkte je dat in de gondel niet. Boven gekomen merkte je dat wel! Mijn haren rezen ten berge en een man die helemaal op het topje wilde staan voor een foto [geen hekje, gewoon zo op een rotsblok] moest zijn pet nakijken die door de wind de diepte in geblazen werd. Hij wilde er nog achteraan gaan... Nou zijn Koreanen niet kinderachtig als het gaat om klimmen en wandelen: tot op hoge leeftijd zie je ze in vol bergwandelornaat flinke stukken klimmen. Ik was blij dat ik een retourtje genomen had bij de kabelbaan; zeker toen ik het begin van het pad naar beneden zag. Dat ken ik nog van die afdaling van de stadsmuren van Busan richting Beomeosa: van rotsblok naar rotsblok klauteren. Maar even niet deze ronde, want niemand die mijn rolstoel gaat duwen als ik daar in terecht kom. Overigens was het nummer van de gondel naar boven..: 13.
Ondanks dat ging zowel de heen- als de terugweg prima en was ik niet bang. Daar had ik van tevoren geen eed op durven doen, maar tot je het probeert weet je het niet. Op de heenweg zat ik alleen in een gondel; op de terugweg met twee Koreaanse vrouwen die het best eng vonden en dat ook luidkeels lieten horen. Gelukkig werkt dat niet besmettelijk. Op youtube zet ik straks nog wel een filmpje; Hans, je hoeft niet te kijken!
Boven op de berg was een restaurant met alle traditionele Koreaanse gerechten, dus ik heb het me heerlijk laten smaken. Het leuke van de grote lange houten tafels is dat je zomaar opeens tussen een hele club wandelmensen zit te eten. Een dame sprak Engels en kon zo even goed de blitz maken tegenover de rest van het gezelschap. Vanavond maar een beetje tam aan doen met eten, want anders kun je me straks rollen.
Nu eens gaan kijken welke trein ik ga nemen richting Seoul morgen. De website van Korail [de Koreaanse NS] is heel goed en handig: www.korail.com
Vandaag zag je hier op het station een aantal Amerikaanse soldaten rondlopen. Die gingen allemaal in een bus. Mogelijk moeten die iets doen wat in relatie staat tot de bezoekende staatshoofden tijdens het G-20-overleg. Ik zag op t.v. ook gewapende militairen in Seoul. Ik hoop dat het een beetje meevalt als ik daar de laatste vijf dagen van mijn vakantie ben. Toen Lufthansa de goedkope aanbiedingsprijzen voor vliegtickets naar Seoul had [ergens eind mei], was de G-20 nog helemaal niet in beeld.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
