woensdag 2 mei: kinderen in hun eigen 'grand park'

Eigenlijk had ik gisteravond bedacht naar het Daelim-museum te gaan en onderweg nog hier of daar te blijven hangen als ik zou gaan lopen, maar zoals dat zo vaak gaat: vanmorgen opeens iets anders in mijn hoofd: het 'childrens grand park'.

Ik ben lekker lui gestart vanmorgen, want als ik ergens tussen 11 en 12 uur het hotel uit ga, dan ben ik toch wel ongeveer 6 of 7 uur op de benen. Klopte vandaag wel, want ik kwam om een uur of negen vanavond het hotel weer in en dan heb ik een paar keer even gezeten om te eten of een kop koffie te drinken en even in de ondergrondse kunnen zitten. Dat laatste viel me mee, want het was best druk, maar ik had mazzel en inmiddels kan ik met mijn grijze haren ook aardig wat Koreanen van middelbare leeftijd [tot 55 jaar] laten staan en zelf gaan zitten. Is nog even wennen, want ik blijf natuurlijk altijd dat meisje van 12 die van haar moeder keurig geleerd heeft om in tram 3 voor ouderen op te staan. Maar als ik dan iemand van rond de 35, 40 jaar mij een lege plaats zie aanwijzen, dan schat ik toch in dat ze door hebben dat ik geen 12 meer ben.

Met een overstap was ik met een half uur in de ondergrondse bij de ingang van het Childrens Grand Park. Bij de toegangspoort zocht ik naar een loket om te betalen om er in te mogen. Niet dus: je hoeft hier niets te betalen. En in dat CGP [kort het maar even af voor het gemak] is een dierentuin, een botanische tuin, een pretpark [waar je misschien wel moet betalen voor attracties, maar dat heb ik niet gezien, want daar blijf ik vandaan of liever: daar houd ik mijn maag-met-inhoud ver vandaan], waterspeelplaats, sportveld, vogelhuis en zo voort.

Vlak bij de ingang was een mooie vijver met bloeiende azalea's en een traditionele Koreaanse overdekte zitplaats die overigens brandnieuw was. Bij de waterpartij stond een wat oudere man te zingen met zijn gezicht naar het water of hij daar een grote zaal met toehoorders wist. Hij zong het bekende 'Arirang', het tweede volkslied van Korea. Ik heb het met mijn camera proberen op te vangen en er wel een filmpje van gemaakt, maar je hoort niets van wat hij zingt. Zijn gezang ging onder in het geluid van kinderen en muziek op de achtergrond.
Voor wie het filmpje toch wil zien:
http://youtu.be/jvQsCqMuQ_M

De hele dag zwermden de kinderen over het enorme terrein. De klasjes weer heel herkenbaar aan de identieke kleding. Volgens mij gaan er hier heel wat leerkrachten regelmatig met de kinderen naar dit soort dingen toe. Doet me denken aan mijn lagere-schooltijd met uitstapjes naar het museum van het onderwijs in de Heemsterhuisstraat en naar de gemeentelijke schooltuinboerderijen waar je kaas leerde maken en van vlas touw leerde 'slaan'. Moet je nu denk ik ook niet meer om komen. Zal wel geen geld voor zijn...

Het dierentuingedeelte van het park vond ik wat minder. De dieren lagen in deze subtropische hitte [ja, nog steeds 28 graden en volop zon] lui in een randje schaduw en verder was er in de dierenverblijven ook niet heel veel gedaan aan uitdagingen voor de dieren. Het was er kaal en stoffig.

Bij de bloementuin waar Korea [Noord en Zuid samen] in bloemen was gevat, stonden ook twee enorme stenenstapels. En zoals dat hoort: je stapelt mee aan een stapel van een ander. Er liggen altijd genoeg stenen omheen.
Ik had er twee te stapelen en het was dus geen toeval dat er twee stapels stonden. Mooie grote stevige stapels in het park van de kinderen.

Op de picasa-website staan veel meer foto's van deze dag dan hier; zie voor de link er naar toe bij 30 april.

Tussen de middag [of was het toch al weer half drie?] kreeg ik trek en er was een eettentje achterin het park. Bleek toch wel veel weg te hebben van een MacDonalds of andere snackbar, maar om nog een beetje Koreaans te doen koos ik een bulgogiburger. Nou ja... waar het vlees van gemaakt was laat ik in het midden en het enige dat aan bulgogi deed denken was de klodder saus die er tussen zat. Hmmm...minder, maar als je trek hebt smaakt het al gauw en de beker drinken was belangrijker, want als je dat niet een beetje bijhoudt in deze temperaturen, dan krijg je zeker hoofdpijn.

Na de rit met de subway terug de stad in ging ik op zoek naar een eettentje waar ze wat gezonders te eten hadden dan een bulgogiburger. Niet eens zo ver van mijn hotel was er zo'n tentje met 'slow food', zoals ik eerder in Daegu aantrof. Lekkere dikke 'soepen' of eigenlijk zegt het Engelse woord 'porridge' het beter met boekweit, rijst, vlees, zeewier en diverse kruiden. Opvallend is dat hier in vrijwel alle varianten een flinke toef curcumma gaat. Dat is volgens vele geleerden een heel gezond goedje en thuis strooi ik dat ook overal doorheen. Dus grappig dat het hier ook zo rijkelijk gebruikt wordt. De kruiden werden er bovenop gestrooid, zodat je kon zien wat er doorheen ging. Grote lepel erbij om door te roeren en op te scheppen en een klein bakje er bij om uit te eten. Verder koude rettich-soep er bij, kimchi, beetje stoofvlees en nog een spulletje wat ik niet kon thuisbrengen, mogelijk door de rode peperpasta die er overheen zat. Naast mij zat een Australische vrouw en we hadden een bijzonder gesprek. Zij woonde op en af in Korea en verbleef dan bij de tempels en probeerde zich daar de zaken die eigen zijn aan het Boeddhisme te leren. Ze was zoals ze zelf zei 'op dit moment genezen kankerpatient' en wilde naast alle medische behandelingen waarvan ze wist dat die nou eenmaal bij het pretpakket hoorden, vooral ook op niet-medische manier haar ziekte bestrijden en haar lijf en geest zo sterk mogelijk maken. In het kader hiervan kregen we nog een heel gesprek over Chineng-Qi gong, waar een van haar leraren bij een tempel al eens over was begonnen, maar waar ze nog niet precies van wist wat het was en of ze er wat aan kon hebben. Hoe toevallig of niet kan zo'n ontmoeting zijn.

Na de 'porridge' [kommetje leeg, zoals ik geleerd heb van mijn moeder] ben ik nog op zoek gegaan naar het winkeltje waar ik twee jaar geleden de gele ginkoblaadjes in memobladvorm had gekocht. Ik wist dat er ook groene waren, maar die waren toen uitverkocht. En ja... nu waren er geen gele, maar wel groene. De gele verkopen ze zeker alleen in de herfst ;-)

Bij de Tom-n-Toms bij het kamerhoge open raam op de eerste etage nog even een lekkere koffie gedronken voordat ik naar het hotel terug ging lopen. Mijn benen hadden wel een pauze nodig en het laatste stukje van de wandeling ging er toch iets raar krampen in mijn kuiten. Niet zo gek na zo'n dag lang trouwe dienst. En onder mijn voeten: geen centje pijn meer, hoera! Dus voor al die mensen die nu nog zere hielen hebben [Nelly, Elsbeth en zo voort], het gaat over. Heeft me een aantal vakanties zeulen met die spalken gekost, maar dan heb je ook wat. Het is misschien een suf iets om zo blij van te worden, maar nu het niet meer pijn doet besef ik pas hoe veel last ik er van gehad heb.

En morgen... ha.. natuurlijk, dat zie ik morgen wel.