16 sept.(Wo): m'n neus achterna en stadsmuurmuseum

Vanmorgen was het met recht 'neus achterna' lopen. Aan de schaduwkant blijven, want het was weer, nog steeds, warm. Steegjes in, Kwangjang-markt over, af en toe een ondergronds winkelcentrum in om af te koelen, bakkie doen om zere knie even rust te gunnen, dan even flink klimmen om bij het City Wall Museum te komen. Het leuke van deze tentoonstelling is, dat op de derde etage, je min of meer automatisch via een deur naar buiten geleid wordt om het achtergelegen deel van de stadsmuur van Seoul 'live' te bekijken. Ook daar kon je nog een aardig stukje doorklimmen. Als je van daaruit over de stad kijkt, zie je pas wat een architectonisch rommeltje het is. En dan het nieuwe zwart marmeren Marriott- hotel schuin tegenover de stadspoort Dongdaemun. Duidelijk geen 'huus en hiem' die bepaalt wat er waar esthetisch verantwoord is. Eerder de firma dollar en won vermoed ik. Daarom kun je Seoul beter bij avond zien. Dan valt al het gebouwde weg achter de lichtjes en beeldschermen.

Na alle drukte en straatjes en al het klimwerk, was een rustige wandeling aan de goede (lees 'schaduw') kant van de Cheonggyecheon een verademing.

Op Insadong aangekomen klonken de geluiden van de traditionele Koreaanse instrumenten me al van verre in mijn oren. Had ik nog getwijfeld of ik zo'n koperen trommeltje voor Yin-i zou meenemen....nu niet meer. Wat een pokkuh-hechie maakt zo'n ding. Maar de uitvoering was sprankelend en vrolijk en er bleef een groot Koreaans publiek kijken en luisteren. Het is dus niet alleen een show bedoeld voor de toeristen.

Ik vond dat ik na al die kilometers vandaag wel weer een visje verdiend had. Zo niet dan toch....krijg je er van als ik bijna gedwongen word door iemand die om half zes viberberichtjes stuurt over lekker Koreaans eten ;-)

Is mijn visje net gebracht, schuift er een groep van 12 Duitsers met een Duits en Koreaans sprekende gids binnen voor het eten.
Wat een geneuzel was dat zeg voordat ze zelfs maar iets gekozen hadden om te eten. Niet één met stokjes...en allemaal sputteren. Toen ze zagen dat ik een heerlijke gegrilde vis en bijbehorende banchan zat te genieten, durfden ze ook.
Wat lijkt me dat een lastige taak om dergelijke groepen, die eigenlijk liever Bratwurst en Sauerkraut willen, door Korea op reis te begeleiden. Als toeschouwer was het vermakelijk. Toen ik wegging en ze in een Duitse volzin een prettig verblijf in Korea en goede voortzetting van de maaltijd wenste, waren ze even stil.