Dinsdag 19 maart: Naksan en een flink rondje om

Vandaag zou het mooi weer worden en dat werd het ook. Een deel van de dag kon ik zonder jas buiten lopen en ik heb nu het gevoel of ik lichtjes verbrand ben. In maart heb ik niet standaard UV- werende substanties bij me om op neusrug of gezicht te smeren. Om van mijn rechteroorrand maar niet te spreken. Nadeel van dit weer is dat de AQI niet best was. Om vier uur vanmiddag was de luchtkwaliteit zelfs tussen de 150 en 200 en dat wordt als ‘unhealthy’ aangeduid. Het goede nieuws daarbij is dat ik nog steeds op de helft van mijn astmamedicatie zit en dat best goed gaat.

Al klimmend naar het hoogste punt van Naksan, de berg die is opgenomen in de ommuring van het oude Seoul en ten noorden van Dongdaemun ligt, kon ik wel merken dat de lucht niet heel schoon was. Boven gekomen kon je het ook zien.

De weersvoorspellingen geven voor morgen lichte regen aan. Doe maar vroeg in de ochtend, dan is de zooi ook weer uit de lucht.

Bij het CityWall Museum, de start van de stadsmuurklim naar Naksan, kreeg ik een ouderwetsche papieren landkaart. Toch leuk om daar achteraf de gewandelde route in te kunnen tekenen. Stappenteller op 18.000 en dat is ruim tien kilometer.

Vanaf het hoogste punt van Naksan ben ik via het inmiddels bekende, maar al weer wat verloederde, Ihwa-dong mural village naar beneden gelopen. Het seizoen waarin de toeristen komen is duidelijk nog niet begonnen (en zo vind ik het leuker!). Als je de huisjes goed bekijkt zie je onder en naast de muurschilderingen een hoop armoede. Stukken plastik over het dak met stenen vastgelegd (dat heeft gelekt deze winter) en kieren tussen kozijn en muur die met enige substantie zijn dichtgemaakt, schimmel op de muren. Het lijkt zo leuk die kleine huisjes tegen de bergwand met de kleurige versieringen, maar je moet er eerst maar eens een paar winters moeten wonen. Andere kant van de medaille is dat die toeristen die straks vanaf april gaan komen wel geld in de wijk spenderen.

Een wijk waar ik nog niet eerder doorheen gedwaald ben, maar die levendig is met veel studenten, is Hyehwa-dong (noord-oostelijk van Changdeokgung). Ik denk dat ik daar nog wel een keer naar terug ga. Omdat die wijk tegen de bergen aan ligt, vind je hier niet ‘op elke straathoek’ een subwaystation; iets om rekening mee te houden. Nu was ik al wat later in de middag daar en heb niet mijn kris-kras-geen-plan-gewoon-lopen-en-kijken-methode toegepast, want vanavond had ik met Andy afgesproken te gaan eten. Ik wilde niet te laat terug zijn van mijn omzwervingen.

In de kleine straatjes vlak bij Andy’s hotel vonden we een druk eettentje waar we heerlijk een pajeon met zeefruit en veel bosui en prei hebben gegeten. Het was even zoeken, want blijkbaar is het daar echt ‘pork alley’ en zowel Andy als ik eten geen varkensvlees. Een koffie-annex theetentje was makkelijker te vinden. In Korea eet je nooit dessert direct naar je maaltijd in het restaurant en drink je ook geen koffie ter plekke. Er zijn aparte dessert-café’s en voor je koffie of thee ga je weer naar een koffietentje.