Woensdag 20 maart: regen en Starfield Library

Vanmorgen was het nog droog. Om kwart over twaalf had ik afgesproken met Andy te gaan lunchen. Voor die tijd heb ik niet veel gedaan. Beetje rondje in de wijk gelopen. We zijn richting Dongdaemun gelopen. Door de kleine achterafstraatjes waar allemaal winkeltjes zijn met electronika-onderdelen. Ik loop daar normaliter zó langs, maar Andy vindt dat wel interessant. Ik weet dan ook van de meeste dingen die je daar ziet niet wat het is en al helemaal niet waar het voor gebruikt wordt, maar hij wel. We zijn door Gwangjangmark gelopen, maar het hoge frituur- én varkensvleesgehalte weerhield ons zo vroeg in de middag om daar te eten. Tussen de vrachtmotoren vlak achter de stoffenmarkt vonden we een eettentje buiten met de bekende plastik zijkanten en de karakteristieke blauwe krukken. Op de kaart die op de muur geschilderd was begon elk gerecht met ‘kimchi’ en een jonge man zat met een bak noodles voor zich, het zweet van hoofd, nek en oren te vegen en dan kwamen er nog tranen uit zijn ogen van de pittigheid van zijn gerecht. Nou kunnen zowel Andy als ik wel iets hebben, maar als een Koreaan al zo’n sproeikopuitbarsting heeft, dan loont het om te vragen om iets dat niet zo ‘spicy’ is. Daar hielp die jongen van het pittige gerecht ons bij. Dus heerlijk genoten van noodles met fishcake en mosselen en pittige rijst met gebakken ei en zeewiersnippers.

Ik kreeg een rood slabbetje van de mevrouw. Andy niet. Die mag zijn kleding gewoon onder spetteren, haha.

Sinds een keer uit onverwachte hoek een restaurantdame de noodles die onder mijn kin hingen afknipte, heb ik een keurige manier om noodles te eten ontwikkeld. Jawel, met stokjes en lepel. Ik deponeer met draaiende beweging vanaf de stokjes de noodles in mijn lepel en eet daar dan mee. Die onverwachte schaar is nog een klein traumaatje.

Na nog een bakkie koffie onder de grond (Euljiro-3-ga) was het tijd voor Andy om weer aan het werk te gaan. De regen was net losgebarsten toen we een koffietentje zochten en is ook verder de hele dag volop blijven vallen. Ik had mijn paraplu bij me en mijn waterdichte schoenen aan, dus mij kon weinig gebeuren.

Ik ben direct de dichtstbijzijnde subway bij Andy’s hotel in gedoken voor mijn regenplan van vandaag: de Starfield library in de COEX-mall. Die is in de tweede helft van 2018 geopend. Het is een enorme ruimte midden in het drukke moderne winkelcentrum. Erg mooi vormgegeven en een heel open karakter. Je loopt er van buitenaf of vanuit dat overdekte winkelcentrum zó naar binnen. Boven is een lange tafel met allemaal computers. Beneden zijn leestafels en diverse zitjes en trappetjes waar je ook kunt zitten. Veel boeken, maar ook een flinke collectie tijdschriften, zowel Koreaanse als buitenlandse, voor iedereen ter inzage. Ook hier is goed aan de kinderen gedacht, want er is een flinke hoek ingeruimd met mooie prentenboeken. Echt de moeite waard om dit gezien te hebben.

Ondanks de noodles, mosselen en rijst van de lunch had ik vanavond toch weer trek. Een geroosterd makreeltje smaakt me in mijn eentje ook heel lekker, dus op naar mijn vaste tentje. Deze keer kreeg ik geen menukaart aangereikt. Een opgetrokken wenkbrauw en een ‘godong-o?’ was voldoende om mijn favoriete eten voorgezet te krijgen.

Ondertussen loop ik in die nattigheid te genieten van de lichtjes in de kleine straatjes die weerspiegelen in de plassen en het natte asfalt. Dat is echt de bonus van regen hier in Seoul. Midden in de zomer is dat niet meer leuk. Dan regent het te veel én het duurt te lang voor het donker is en er iets te spiegelen valt.