Dinsdag 3 november, Jagalchi vismarkt

Waar we in mei 2008 slechts een paar uurtjes de tijd voor hadden, hebben we vandaag dunnetjes overgedaan: de vismarkt en de haven van Busan.
Het knisperige zonnige weer is ongeveer zo koud als gisteren. 's Morgens vroeg nog onder de tien graden, maar naarmate de dag vordert wordt het toch een graad of 15, 16 en dan met name in de zon. Het is in elk geval warm en droog genoeg om vis op rekken en aan ijzerdraadjes in de bomen te drogen te leggen of hangen. Buiten het gebouw van de Jagalchi vismarkt is er een grote bedrijvigheid. De verse vis, goed te herkennen aan de strakke staarten die niet afhangen als de vis op een stapeltje ligt, is vanmorgen vanaf 04.00 uur aangevoerd door de vissersboten. Je ziet behalve vissen, veel schaaldieren, kreeften, zeewier en allerhande uit de zee gehaalde eetbare zaken. Veel paling ook en als we verder lopen en zien dat er nog op grote schaal met vishaak en -lijn gevangen wordt, snappen we dat ook. De vislijnen zitten vastgemaakt aan rubberen kuipen. Aan de rand zit een strip met piepschuim en daar zijn de vishaakjes netjes op afstand in bevestigd. De lijnen liggen in de kuip. Zo komen ze niet terug van de visvangst. Dan zijn de lijnen los. Een aantal tenten aan de zijkant van de haven verbergen [bijna] aan het zicht wat een werk het is om met de hand alle vishaakjes weer netjes in de piepschuimen rand te bevestigen. Als we toch even in een tent kunnen kijken worden we vriendelijk toegelachen, maar foto's maken is toch net een stap te ver. Dat geeft het gevoel van schenden van de privacy. Om de hoek, aan de lange kant van de haven, liggen ook vistrawlers die met netten vissen en die aan de achterkant een schuinte hebben waar het net naar binnen getrokken kan worden. De staat van de vissersboten is af en toe erbarmelijk. Een schril contrast vormen de luxe en dure auto's die aan de kant van de haven geparkeerd staan.
We gaan ook het nieuwe gebouw van de Jagalchi vismarkt binnen, maar boven gekomen worden we naar binnen geroepen en men hoopt dat we daar iets gaan eten. Ons allemaal te luxe en te steriel en keurig [glazen en linnen op tafel... dat is net iets te]. We kijken wel rond binnen in het marktgebouw. Hier staan de kraamhouders die de kosten van zo'n kraam kunnen ophoesten. Buiten staan de stalletjes van de vrouwen die dat niet kunnen. Vanouds is het vermarkten van de vis in Busan een vrouwenzaak. In en na de Koreaanse oorlog waren er ook simpelweg geen of weinig mannen meer in Busan. De oorlogsweduwen moesten aan de kost komen en zo is dit een bijna exclusief door vrouwen gedreven handel geworden.
We gaan naar een van de eettentjes buiten voor een overheerlijke vismaaltijd. Ook hier wordt er gekookt door vrouwen, worden we naar binnen begeleid door een vrouw, maar er is wel een man die afrekent.
Een groot bord met wel vijf verschillende vissoorten [ku-i, dus gebakken] wordt ons voorgezet naast de traditionele bijgerechten. Aan die bijgerechten komen we deze keer bijna niet toe, want het is veel vis. Lekkere vis ook. Niet verpest door sausjes of toegevoegde kruiden, maar zuiver van smaak.
Met onze omega-3-vetjes zit het vandaag wel goed.
Omdat dit een erg late lunch is geweest en we niet nogmaals een hele maaltijd aan kunnen op dezelfde dag, halen we wat brood, fruit en een yoghurtje en eten dat in de hotelkamer.
De mocha-kopie-verslaving dient echter wel onderhouden te worden, dus ons koffietentje van gisteravond krijgt wederom Nederlands bezoek. Het meisje kent het recept nog en eigenlijk krijgen we de kans niet eens om iets anders te willen. Ze is er zo trots op dat ze het nog weet, dat we het ook zo laten. Met wat woorden engels en handen- en voetencommunicatie leren we dat zij eerstejaars universiteitsstudente is en nursing studies doet. De van huis meegebrachte mini-delftsblauwe doosjes zijn hier bij dit aardige meisje zeer goed op hun plaats terecht gekomen. Een leuke ontmoeting.