4 november [woensdag]: Haedong Yonggungsa

Vandaag was het een dag van reizen met het openbaar vervoer en een bezoek aan een bijzondere tempel.
Via internet had ik zowel de weg naar de Beomeosa als naar de Haedong Yonggungsa uitgezocht gisteravond. Els mocht kiezen; de Beomeosa was ze al eens geweest, maar daar kun je met openbaar vervoer vlakbij komen en de Haedong Yonggungsa is te bereiken via een trap van 108 treden. Dat is best een flinke aanslag op de benen, maar Els durfde de tocht aan, dus gingen we. Eerst met de subway een halte of 13 ver. Daar doe je ongeveer een half uur over. In het subwaystation stond een wat oudere dame die ons wees hoe we de kaartjesautomaten moesten gebruiken. Om haar nek hing een kaartje met 'Japanese speaking volunteer'. Je merkt aan alles dat Busan en omgeving een zeer geliefd reisdoel is voor de Japanners. Veel bordjes in winkels staan in het Koreaans en Japans.
Toen we bij Dongnae-station uit de subway kwamen was het even zoeken naar bus 100-1. Gevonden, maar ... na wat woorden gewisseld te hebben met de chauffeur en het eindstation voor de rit [Songjeong strand] te hebben genoemd, gebaarde hij dat we zijn tegenhanger moesten hebben, dus de bus aan de overkant die de andere richting op ging. De rit met die bus duurde nog een slordige drie kwartier, maar het reizen was vandaag een duidelijk onderdeel van ons uitje. Boven de grond zie je ook veel meer. De woontorens die langs de busroute stonden reikten nog net niet tot de wolken. Je zal er moeten wonen. In de nieuwste appartementen bouwen de Koreanen niet eens meer keukens. Het buiten de deur eten is dan ook voor vrijwel iedereen dagelijkse kost. Toen we bij het eindpunt van bus 100-1 kwamen, nam de chauffeur ons eerst mee naar zijn parkeerplek en offerde zijn pauze er aan op om met ons mee te lopen naar een bushalte verderop. Hij bleef met ons wachten tot die bus er was, gaf de chauffeur instructies en verdween. Uiteraard na door ons hartelijk bedankt te zijn. Dit soort attente dingen gebeuren voortdurend. Je gaat er bijna aan wennen. Wat zal dat afkicken zijn als we weer in het lompe westen terugkomen.
Omdat we niet weten of we op de weg naar de tempel nog een eettentje tegen komen, leggen we aan bij het eethuis aan de weg vlak bij de bushalte. Een soort 'Van der Valk' eetschuur-idee met een snelle hap. Maar de mandu smaakt ons prima en we hebben brandstof om naar de tempel te lopen.
Overigens dat lopen... gaat vandaag fantastisch. Ik heb gisteren wandel/outdoor/bergschoenen gekocht van een Koreaans merk. Uiteraard heb ik de mannenversie moeten kopen, want damesschoenen gaan hier niet groter dan maat 39. Vanaf dat ik mijn voeten in die schoenen deed liep ik er mee weg of ze voor me gemaakt waren. Dat gebeurt me zelden, maar ik durf nu met een gerust hart de oude ecco-schoenen, waarvan de zolen al bijna door waren en die meegenomen waren om hier achtergelaten te worden, weg te gooien.
De tempel waar we naartoe lopen is de meest oostelijke tempel van Korea. Op nieuwjaarsochtend drommen hier massa's Koreanen bijeen om in de bittere kou de zon te zien opgaan. Dit is ook de enige tempel van de Boedha-godin. En omdat ik wel van de girrrllll-power ben vind ik dat wel wat.
Je hoort hier voortdurend de zee klotsen en als het tij opkomt zie je ook het water stijgen. Je kunt wel helemaal naar de rotsen beneden lopen, maar dat is nogal glibberig en ondanks die goeie schoenen doe ik dat maar niet. Wel ga ik een eind ver over een bruggetje naar het stukje grond vlak bij de zee waar stenenstapeltjes gebouwd zijn. Ik had nog een stenenstapeltje te bouwen. Beloofd is beloofd.
Bij een aantal beelden proberen mensen muntjes tegen het steen aan te plakken. Nee, niet met een kauwgummetje er tussen [zo zou ik het doen... zit-ie lekker vast], maar zonder enig hulpmiddel. Waarom de Koreanen dat doen? Geen idee. Zal wel geluk brengen als je dat muntje zomaar aan de steen vast laat plakken. Misschien is het wel ijzerhoudende steen met wat magnetisme hier en daar... wie zal het zeggen. Feit is dat het soms wel lukt.
Een aantal keren heb ik vragend kijkende mensen maar even samen op de foto gezet. Met het gevolg dat die mensen dan onmiddellijk mijn fototoestel uit mijn handen pakken en ook een foto maken. In een keldertje is een bron met water uit de berg. Daar kun je water drinken. Zal ook wel ergens goed voor zijn. Bij die bron liggen twee plastic lepels of nappen zou je ze kunnen noemen. Daar kan men uit drinken. Op t.v. en in de kranten is heel Korea panisch van de H1N1-influenza. Er wordt driftig gevaccineerd, mensen lopen met mondkapjes, op het vliegveld wordt je temperatuur gemeten met een infraroodcamera, hier en daar staan mensen met oorthermometers, maar met zijn allen uit een nap drinken.... moet kunnen toch.... ???
In het winkeltje bij de tempel kun je kleine plastic boedha-beeldjes kopen. Die zet men dan allemaal bij elkaar tegen een rotswand. Het geheel heeft een groot Lourdesgehalte. Ik zie zo'n handeltje wel zitten trouwens: gewoon 's avonds een flink deel van die plastic boedhabeeldjes weer in de winkel terugzetten en dan de volgende dag weer verkopen. Zou het zo niet gaan? Anders is er toch geen plek meer om die dingen neer te zetten en zo is iedereen blij.
Op de terugweg nemen we dezelfde bussen en de subway. Bij de overstap bij Dongnae-station is het druk. We besluiten om daar ter plekke wat te eten. We eten met zijn 3-en voor zo'n 8000 won. Mijn gerecht, een prima kimbap-rol [sushi zeg maar] kost het hele kapitaal van 1000 won. Dat is net geen 60 eurocent.
Om dat weer goed te maken gaan we naar de overkant voor een prima koffie [mochachino, ja..natuurlijk], die ongeveer drie keer zo veel kost als de kimbap. Gekke wereld.
In het eettentje zie je ook tieners die blijkbaar na school hier wat eten. Gezinnetjes met kinderen, ook hele kleintjes, schuiven aan. Oude vrouwtjes die met een behendigheid waar Els alleen maar jaloers op kan zijn de noedels uit hun soep met stokjes naar binnen werken.
Vanavond hebben we ons reisplan voor morgen doorgesproken. We gaan naar Gyeongju. Het hotel dat ik eerder van internet gehaald had lijkt een prima keuze. Ik heb vanavond maar eerst per e-mail een reservering gemaakt [de Koreaanse ratel van de vorige reserveringspoging nog vers in het geheugen...] en als ik daar morgenochtend geen e-mail op terug gekregen heb, ga ik nog wel per telefoon proberen.
De reis van Busan naar Gyeongju is niet lang. Een expresbus doet er iets meer dan een uur over. Even mijn spiekbriefjes voor taxi en voor het hotel in orde maken, want een in het Koreaans geschreven adres werkt hier bij een taxichauffeur toch net even makkelijker dan een adres in westers schrift en als je een adres net even verkeerd uitspreekt kun je zomaar heel ergens anders terecht komen.