vrijdag 8 november: Bugaksan op en sjop sjop ...

Vanmorgen moest ik eerst even wat wegbrengen naar het postkantoor. Ik had het goed voorbereid, want gisteren bij de boekhandel al een grote envelop gekocht. In het postkantoor kun je dat ook allemaal kopen en daar ter plekke je pakje samenstellen, maar ik vond het prettiger om van tevoren te doen. Het is overigens belachelijk goedkoop in vergelijking met Nederland om binnenlandse pakketpost te versturen, zelfs met tracking.
Scheelt zeker de helft.

Daarna ben ik even langs de tourist information gelopen, want ik had het snode plan om vandaag de berg Bugaksan op te gaan. Maar als het een bergroute was waar je goed getraind voor moest zijn of je stokken nodig zou hebben, dan doe ik dat niet in mijn eentje. Zo'n een na laatste dag even een enkel breken of iets verstuiken is niet zo handig. Dan zou ik gewacht hebben tot Lee en Chris er weer bij waren, om om beurten mijn rolstoel te kunnen duwen.. ;-)
Maar men zei dat er geen 'gereedschap' nodig was en dat je met een paar goede schoenen en wat uithoudingsvermogen een eind kon komen.

Vanaf Gyeongbukgung moet je een van drie bussen pakken die je bij de berg brengt. Als je dat al gaat lopen dan red je die berg zeker niet meer.
Ik schoot wel een bushalte te ver, maar merkte gelukkig dat de bus weer ging dalen en dat leek me niet logisch. Uitgestapt en een halte terug gelopen en jawel... het informatiecentrum.

Bugaksan en omgeving is militair terrein. Je moest dus een formulier invullen met naam, paspoortnummer etc. Paspoort moest je ook laten zien. Dan zette men een nummer op dat formulier en kreeg je een badge omgehangen met datzelfde nummer. Dat moest je zichtbaar dragen. Ook mocht je geen foto's maken, anders dan op een aantal rustplekken die daar speciaal voor aangewezen waren. Koreanen en geen foto's maken... dat is bijna onmogelijk. Ik heb me braaf aan de regels gehouden, maar ik zag onderweg diverse mensen fotograferen.
Ook kwam ik een Nederlandse jongen tegen met een Koreaanse vriendin. Hij bleek hier al 8 maanden te zijn en hij had 'bijna werk' zei hij. Zo te zien had het meisje aan zijn hand veel te maken met het feit dat hij wilde blijven in Korea. Ik had hem eigenlijk mijn halve rolletje king-pepermunt uit mijn jaszak moeten geven. A little piece from home.

Op de berg liepen met automatische geweren gewapende militairen en om de zoveel hondeerd meter was er een wachttoren met militairen die ernstig keken. Daar zijn ze vast op getraind. Overigens was er erg weinig te zien van 'militair terrein', maar in het gebied achter Bugaksan liggen wel heel veel enorme villa's met daken vol met zonnepanelen, enorm zwembad er bij en zo voort. Ik vermoed dat die regel van 'niet fotograferen' daar meer mee te maken heeft dan met een mogelijkheid om iets militairs per ongeluk op de foto te zetten.

Ik heb ongeveer vijf kwartier geklommen. Op een gegeven moment bleek bij het richting stad kijken dat ik hoger zat dan Nam San. Je kon nog veel hoger en nog veel verder, maar ik ben terug gegaan om te voorkomen dat knie of heup weigergedrag ging vertonen. Ik voelde het wel, maar 's middags met het vlak lopen ging het toch weer zonder pijn, dus dan ben ik op tijd gestopt.

Nou is shoppen natuurlijk wel een bezigheid waar allerlei leuke endorfinen of andere stofjes die je een prettig gevoel geven worden afgescheiden, dus zere knie of heup was niet meer van toepassing.
Eerst heb ik bijna de hele berg weer afgelopen richting Gyeongbukgung. Alleen de eerste drie haltes vanaf Bugaksan heb ik met de bus gedaan. Toen zat de bus vast in het verkeer en was de bewoonde wereld in zicht.

Ik kwam ook nog een leuke overdekte markt tegen. Mijn laatste pae gekocht voor hier. Helaas mag je die niet meenemen in het vliegtuig. Nou ja, paar jaar wachten en ik heb mijn eigen pae uit de tuin, want met de ontkiemende pitjes van afgelopen voorjaar is het toch mooi gelukt om twee prille pae-boompjes uit te laten lopen. Nu hopen dat ze de winter overleven en dan mogen ze volgend voorjaar de volle grond in.

Na die enorme klim heb ik bij uitzondering wel mezelf op een lunch getrakteerd, want ik had onderweg naar boven alleen een flesje water bij me. Ik ging er eigenlijk van uit dat er altijd en overal wel iets te eten verkocht wordt. Dat is doorgaans ook zo in Korea. Op de vestingwallen van Busan midden in het bos was ik jaren geleden ook verrast dat er daar ajumma's met thee en koffie en een matje op een grote steen een boscafe hadden ingericht. Dus waarom nu hier niet...?
Maar een soort tosti [maar dan met een ei er tussen] en een heerlijke cafe moccha [ja, deze mocht zeker wel met slagroom], hebben mijn verbruikte calorietjes weer voldoende aangevuld. In elk geval voldoende om kriskras over markten en door winkelstraatjes helemaal naar Dongdaemun te lopen.
Ik wist wat ik wilde hebben, maar het dan nog vinden....
Nee, vertel het nog niet wat ik voor Hans gekocht heb.

Ook terug heb ik de hele weg gelopen, dus vandaag zijn er wel een slordige 20 kilometer door mijn benen gegaan. En ook al had ik vanmorgen keurig mijn teennagels geknipt: mijn nieuwe sokken waren bij de tenen hartstikke door. Nou kan dat ook aan de kwaliteit van de sokken liggen, maar toch.

Morgen al weer de laatste dag hier... het gaat altijd veel te snel.