Zondag 26 oktober: nationale begraafplaats Daejeon

Van Lee en Christina wist ik dat de nationale begraafplaats zeer de moeite waard is om te bezoeken. Ook van hen wist ik dat de subwayhalte met de naam 'nationale begraafplaats' nog een flink eind er vanaf ligt. Dus hulptroepen ingeschakeld en de meneer van de koffietent én de receptionist van het hotel vanmorgen kwamen tot hetzelfde advies: bus 107

Als je niet precies weet hoeveel de busrit kost is dit de truc: je gooit 2000 won in de plastic bak bij de buschauffeur en dan rinkelt het wisselgeld er onderuit in de metalen bak. Dus nu weet ik dat de rit 1200 won kost ;-)
Ik kon nog zitten, want stapte vrij vroeg in de rit in (totaal 50 minuten), maar al gauw werd het persen. Blij dat ik inmiddels genoeg grijze haren heb om te blijven zitten. Maar de jongelui doen of ze slapen of kijken gespannen in hun telefoon, maar staan niet of nauwelijks meer op voor ouderen. Dat was in 2002/2005 nog wel zo.

Aangekomen (halte voor de ingang en hulp van medepassagiers om op de juiste plek uit te stappen) strekte zich een paar vierkante kilometer begraafplaats inclusief omringend bos en gebergte voor me uit.
Bij het gebouwtje aan de ingang eerst een plattegrond gehaald en toen de mevrouw achter de balie door had dat ik niet een speciaal graf kwam bezoeken, tekende ze op het kaartje rond de begraafplaats een lijn en zei 'nice walk'. En dat was het: een prachtig bergachtig pad door naaldbos, loofbos, door een bamboebosje, over water via stapstenen, klimmen en dalen...
Zelfs een 'close encounter' met een wel hele knappe eekhoorn: donker jaquet had hij aan en witte bef. Zeker voor de zondag was deze plek veel rustiger dan de populaire hikingplaatsen in de bergen rondom Daejeon. En hier was er de bonus van de prachtig aangelegde grafvelden, de monumenten, het informatiecentrum en na elke kilometer een keurig toilet.

Er waren bij de graven veel mensen met kleine kinderen en die waren aan het spelen: handen vol bladeren gooiden ze omhoog. Ook zag je tussen de graven familieleden op een matje bij elkaar zitten met eten en drinken. Een begraafplaats is hier duidelijk geen afgesloten wat ontoegankelijke plek. Het is ook zo aangelegd, o.a. door dat pad door de bergen en het bos er omheen, dat men er een dagje-uit-met-de-familie van kan maken als men een graf bezoekt.

Tegen het einde van de middag en toch een slordige 7 of 8 kilometer verder (nou ja, ik liep een rondje, dus niet vérder) begon voor het eerst deze week de zon zich achter wat wolken te verschuilen. Nog niet voldoende om een jas aan te hoeven.
En die dreigende lucht geeft weer mooie fotomomenten.

Tegen vijven stond ik aan de overkant bij de bushalte. De 107 kwam er snel aan, maar zat zó vol (kwam van hikingplek verderop) dat de mensen met hun wang tegen de ruit van de busdeur geplet waren. De chauffeur toeterde, hief zijn handen ten hemel en reed door. Vond ik niet erg.
Toen kwam er een bijna-lege bus 102.
Ging in elk geval de goede kant op.
In de bus even hulptroepen aangesproken en die bedachten voor mij dat uitstappen bij de subway voor mij het beste was. Nou ben ik niet volgzaam van aard, maar ik herken wel een goed advies.
En jawel, met de t- moneykaart van de subway van Seoul ging dat super: 15 haltes verder en in alle rust kunnen zitten.

Hier in Daejeon ben ik als loslopende witneus toch net iets meer een bezienswaardigheid dan in Seoul. Maar de mensen zijn even vriendelijk en behulpzaam. Tegen mij dan, want als je zo lang in bus of subway zit, zie je de ajumma's best bitcherig zijn tegen elkaar en tegen jongere vrouwen.

Omdat ik vandaag de lunch had overgeslagen, smaakte de dolsot-bibimbap me weer super. Daar ga ik nog naar snakken als ik terug ben in NL.