dinsdag 5 november: Seoul National Cemetary

Het was vandaag weer een zonovergoten dag. Ik was aan de late kant opgestaan en had geen haast gemaakt, om mijn benen vandaag een paar uur minder voor me te laten werken.
Begrijp me goed: ik ben al lang weer blij dat ik zoveel uren achter elkaar kan lopen en mijn voeten en hielen van de ontsteking van de plantaris onder mijn voet weer helemaal hersteld zijn. Ik ben toch wel een keer of vier naar Korea gegaan met mijn spalken [ruimtevreters!] in mijn bagage. En dan was het na een uurtje echt wel klaar en moest ik gaan zitten.
Dus het is pure luxe dat ik nu zo'n slordige acht tot negen uur op de benen kan zijn, onderbroken door af en toe een kop koffie of de avondmaaltijd. Lunchen doe ik hier eigenlijk nooit. Een enkele keer een lekkernij van een stalletje langs de weg tussendoor, maar waar ik vandaag heen ging was dat er niet.

Seoul National Cemetary... ik dacht dat we dat ooit al gezien hadden. In 2011 zijn we met zijn vieren op weg terug van het kindertehuis van de KSS uit de bus gestapt bij een halte die ook het woord 'cemetary' in zich had. Nu zag ik in een digi-gids op aaipadje dat Seoul National Cemetary vlak bij Dongjak subwaystation [exit 8; paar meter doorlopen, links, voor wie er nog eens naar toe wil] is. Dat kon nooit hetzelfde zijn als waar we toen geweest zijn, want dat ligt heel ver buiten de busroute die we toen volgden, helemaal naar het oosten van Seoul.

En inderdaad: dit was zo veel groter, mooier en bijzonderderder dan wat we toen zagen. Behalve alle 'gewone' graven waren er diverse monumenten. Zoals overal, ook hier o.a. een voor de onbekende soldaten. Helemaal achteraan tegen de berg op de hoogste plaats [en dan had je al drie kwartier gelopen voor je daar achter aan kwam] de graven van president Park Chung-hee en zijn vrouw. Ook president Rhee Syn-man en zijn vrouw zijn hier begraven. Een aparte heuvel is aangelegd voor generaals. Rondom die generaalsheuvel zijn de grotere graven van belangrijke personen uit de [publieke] Koreaanse geschiedenis te vinden. Overal is er eenheid in de grafstenen. De kleine grafstenen zijn zonder mankeren geflankeerd door een vaasje met plastic bloemen. Om de rij waren het cyclaamkleur en wit. Een enkel graf had er nog een bosje bloemen bij liggen of een kaarsje er bij staan. Omdat er geen liggende stenen gebruikt zijn bij de kleine graven, wordt op de achterkant van de steen ook nog wat tekst geplaatst. Ook tekstgrootte en lettertype zijn uniform. Een begraafplaats als Zorgvlied in Amsterdam met al zijn individualisme in steen, tekst, materialen, kleuren is wel het andere uiterste als je het hiermee vergelijkt.

Het enorme complex is mooi aangelegd. Veel bomen die nu in alle herfstpracht hun kleuren tonen. Eerst ergerde het me dat er auto's de begraafplaats op reden. Tot ik door had dat het zo'n uitgestrekt complex was, dat mensen die niet een uur konden lopen, zonder auto nooit naar het graf van hun geliefde, ouder, kind konden komen. Ook heel Koreaans: overal keurig op tijd een toilet. Ik heb er zeker vier gezien. En helemaal boven aan de berg ook nog een tentje waar je flesjes water of sap kon kopen en een hele goede koffieautomaat buiten.

Aan de top gekomen was er nog een paadje dat nog hoger uitkwam. Op het kaartje van de begraafplaats stond er wel een gebouwtje getekend, maar er stond niet bij wat het was. Toen zag ik in een steen het op de platte kant gezette swastikateken en dat is al eeuwenlang het teken van de Boeddhisten. De rustige start van de ochtend had vruchten afgeworpen, want deze extra klim ging me vlotjes af. Scherpe helling, dus ik was wel blij dat ik mijn kantelschoenen [MBT-schoenen] niet aan gedaan had. Daarmee roetsj je zo de berg weer af.

Een prachtig klein tempelcomplex lag tegen de berg aan gekleefd. Hoe hoger je komt, hoe verder de bomen al in herststemming zijn. Zo ook hier.
Prachtige kleuren en volle dakpanranden met ginkoblaadjes.

Uiteindelijk ben ik de hele middag, dus zo'n slordige vier tot vijf uur, op de begraafplaats geweest. De zon ging half achter de berg schuil en het strijklicht deed mooie dingen op die velden vol met grafstenen. Ik heb met mijn superkleine, maar o zo bijdehandte Panasonic een paar keer recht tegen het licht in gefotografeerd. Heb nog niet gezien of dat wat ik daar zag ook in de foto's terug te vinden is. Ga ik zo kijken.

De subwaytrip ging vlot en het viel me mee dat het tegen half zes niet drukker was in de treinen. Waarschijnlijk is dit gebied niet het zakengebied waar veel werknemers vandaan uit hun werk komen.
Op Insadong heb ik me een jujubesthee heerlijk laten smaken. Het geurt en smaakt al een beetje naar winter.
En daarna op naar mijn makreeltje... het was pas de derde deze vakantie.

Over plannen voor morgen ga ik maar niet meer schrijven. Het wordt toch altijd wat anders dan ik eerder bedacht had...