maandag 31 oktober: treinen

Het was de bedoeling dat ik vandaag behalve de trein, ook de fiets als vervoermiddel zou gebruiken, maar dat is niet gebeurd. Dat kwam zo: ik nam tussen de middag vanaf Dongdaegu de trein naar Gyeongju. Dat is de Saemaul-trein. Treinen zijn er in categorieen in Korea. De KTX is het paradepaardje: het snelst en ook het duurst. Ik ben er een keer mee van ik dacht ook Dongdaegu naar Seoul gereisd, maar je zit als een haring in een ton, het is er beredruk en je betaalt de hoofdprijs. Nou is voor veel werkenden die tijdsfactor belangrijk, maar als je vakantie hebt is beetje comfort, matige snelheid zodat je tenminste iets kan zien en voetruimte, tasruimte, jasruimte heel plezierig. De Saemaul-trein is ongeveer de helft zo duur voor hetzelfde traject als de KTX. Dan heb je nog de Mugunghwa. Die is nog iets langzamer en ook iets goedkoper. Die heb ik op de terugreis genomen. Vergelijkend [trein]waren onderzoek. Die Mungunghwa is aan het geluid te horen een diesel, maar zeker weten doe ik dat niet. In Korea, waar alles en iedereen het milieu hoog in het vaandel heeft, zal een dieseltrein niet meer gewenst zijn in het dagelijks treinverkeer.
In Gyeongju had ik bij het station een fiets willen huren. Maar de fietsverhuurder, normaal met een uitstalling van zo'n twintig fietsen direct links als je het station uitkomt, had er deze maandag geen zin in of heeft het voor dit seizoen verdiend en verwacht geen toeristen meer. Dat ga je nu overal een beetje zien. November is wel enigszins buiten de toeristenprogramma's. Dat vind ik juist niet erg. Ik heb genoeg aan de gewone dingen en hoef geen festivals of voorstellingen.
Nou weet ik dat er aan de andere kant van Gyeongju ook een fietsenverhuurder is, vlakbij het intercity-busstation. Maar om daar te komen moet je toch eerst door de stad, lopen of bussen. Dus toen ben ik maar gewoon mijn neus achterna gegaan. Over marktjes, binnen en buiten; winkelstraten door, parkje in, nog even een paar tumuli [grafheuvels] langszij gegaan; beetje om me heen gekeken en niks bijzonders gedaan. Zo heb ik het graag. Kijken wat er op mijn pad komt. Een leuk hondje. Aardige mevrouw met baby op haar buik geknoopt die mij op de foto wilde zetten. Vuile vaat op straat om weer opgehaald te worden door de breng- en haalKoreaan die je hier overal ziet met metalen koffertjes op de treeplank van een scooter. Tentakels van de octopussen in het schelle licht van de spaarlampen in de overdekte markt. En dan zijn er nog heel wat leuke en grappige dingen die ik niet gefotografeerd heb. Een jonge gozer met een heel wit kapsel en kleding die hij zo uit de winkel had en een bestudeerd loopje.. ik kon nog net mijn lachen inhouden. Andere gozer met een kapsel dat bol is van achteren en dan voorop een soort rol zoals je in de oude Engelse serie Coronation Street nog wel eens zag bij de oudere dames, maar dan zat er nog een roller in. Kinderen van vijf, zes jaar, aangekleed als minivolwassenen. Die kleine baby's op de rug of op de buik gebonden: altijd goed voor een mooi beeld, al zal ik dat niet gauw fotograferen: te veel inbreuk op mensen hun privacy.
Rond een uur of half drie heb ik mezelf op een heerlijk glas aardbeiensap en een broodje getracteerd bij wijze van lunch. Voor Els en Eef op een bekende plek. De foto in het plafondspiegel moet een aanwijzing zijn...
Op de terugweg was ik eerder bij het station dan ik dacht en dat bleek maar gelukkig ook, want binnen twintig minuten na het wegrijden van het station in Gyeongju was het al donker. Dan is er nog wel wat te zien, met name de in neonverlichting getooide toppen van kerken met een kruis bovenop, maar de coulissen van de bergen, altijd een mooie achtergrond waar je ook bent in Korea, valt dan weg. In de Mugunghwa-trein is het overigens net zo keurig en ruim als in de Saemaul-trein. Ook hier krijg je een wagonnummer en stoelnummer op je treinkaartje. In de trein loopt een wagon-conducteur een paar keer door de trein. Hij vraag niemand iets, kijkt op zijn digitale plaats-overzicht en weet aan de hand van de verkochte kaartjes met de vaste stoelnummers precies waar er iemand hoort te zitten. Ideaal systeem.
In Dongdaegu aangekomen had ik inmiddels wel flinke trek gekregen. Inmiddels was het een uur of zeven. Bij een tent die door drie dames gedreven werd en waar meneer aan de kassa zat, heb ik een overheerlijke dolsot bibimbap genoten. Goed roeren, want anders bakt het aan door die gloeihete stenen pot.
Niks gedaan en veel beleefd. Zo hou ik het hier prima uit ;-)

Picasa-foto's gaan weer op de bekende plek; hier heb ik nog maar ruimte voor een stuk of 15 foto's en dan is de koek op.