donderdag 27 oktober: de toerist spelen

Het staat nou eenmaal op de werelderfgoedlijst: het Hwaseong Fort van Suwon en ik was er nog nooit eerder geweest. Dus in plaats van een paar dagen een hotelletje in Suwon te regelen, ben ik vanmorgen met de ondergrondse, lijn 1, richting Suwon gegaan. Na het Centraal Station [gerekend vanaf Jongnak] wordt dat een bovengrondse en maakt de trein gebruik van dezelfde rails als de Korail-treinen. Ik herkende een deel van het traject. Bij station Guro moet je even uitkijken, want de ene trein gaat daar door naar Incheon [niet het vliegveld, maar de plaats] en als je de andere 'poot' van de route moet hebben, moet je daar overstappen. Jaren geleden zou dat nog mis gegaan zijn, maar inmiddels is deze ondergrondse me vertrouwd genoeg om dit soort bijzonderheden zonder probleme uit te voeren. Vandaag heb ik gereisd op het T-money-kaartje van Els of Eef. Dankjewel! Maar goed ook dat ik er nu meer dan een bij me had, want 's middags heb ik bij het uitchecken van de bus foutje gemaakt [incheck- en uitcheck-apparaat in de bus is een andere; foutje van mij, maar dat komt weer door de Nederlandse gebruiken]. Als je hier een fout maakt bij het uitchecken wordt er geen eindeloze actie van jezelf verwacht om e.e.a. recht te breien. Na twee uur hield ik het pasje in een oplaadpunt en zag dat er in plaat van de gebruikelijke 900 Won starttarief gewoon 2000 Won van het kaartje was afgeschreven. Dat is het enorme bedrag van 1,30 euro. Klaar en verdergaan met dat kaartje. Ze moeten van de OV-chiporganisatie in NL hier maar eens op werkbezoek om dit soort kunstjes af te kijken.
Maar terug naar Suwon en vanmorgen: bij het station is er een keurig informatiepunt waar ik een plattegrond van Hwaseong Fort krijg uitgereikt en een getypt briefje met een trits busnummers er op en in het Koreaans het verzoek deze persoon er bij Paldamun [zuidpoort] uit te gooien. Of gewoon even een blik in de achteruitkijkspiegel van de buschauffeur om te zien of ik het al begrepen had dat het daar was. Jawel..ik had het begrepen.
Vandaag had ik expres niet mijn MBT-schoenen aan gedaan, want als er geklommen moet worden, dan is zo'n klein raakvlak met de grond niet handig. Dat bleek een goeie zet, want paadjes met een laag dennennaalden en zand met een helling van een graad of 30 zijn anders glijbanen. En ik zoek dat soort paadjes natuurlijk altijd op. Het paleis, Hwaseong Heanggung, had ik al snel bekeken. Beetje paleismoe? Geen leuke klasjes met kinderen van een jaar of zes, dat viel ook tegen. Wel een prachtige oude boom, wat mooie dakpannen en sloten, maar overal ook het gevoel dat er wel een beetje achterstallig onderhoud is. Daar wordt misschien de winter voor gebruikt. Achter het paleis ben ik een slordige 150 treden omhoog geklommen. Houten treden, dus goed dat het droog was vandaag. En allemaal ongelijk van afstand tot elkaar. Daar heb ik maar even mijn nieuwe bril bij afgezet. Werd toch tijd om de zonnebril te pakken en met die ongelijke traptreden was het wat zwemmerig voor mijn ogen. Boven gekomen bleek daar een treintje te staan, getrokken door een dieseltje in de vorm van een drakenhoofd. Je reinste kitsch en hoogstwaarschijnlijk 'made in China', maar wel een goede manier om ook de andere kant van het enorme complex van versterkingen, torens en verdedigingsmuren te zien. Ik heb geen retourtje genomen. Een rondje de echte toerist uithangen was me genoeg. Wel grappig om de hele bejaardenclub zo met elkaar een dagje op stap mee te maken; allemaal een pasje om de nek en tassen vol met eten mee.
Het ritje duurde 25 minuten. Als ik dat stuk had moeten lopen had ik er toch zeker flink wat langer over gedaan. Of misschien was ik dan niet aan de andere kant van de verdedigingsmuren gekomen.
Aan die zijde, wat populairder blijkbaar, waren wel wat schoolgroepen, maar dan ouder dan de leuke allemaal-gelijke-tasjes-en-jasjes-leeftijd. En natuurlijk moesten ze allemaal hun goedste Engels op me uitproberen. Er zijn nieuwe zinnetjes opgenomen in de taalboeken. 'What do you think of Korea' had ik nog niet eerder gehoord. Eerder was het 'how are you' en 'nice to meet you' en 'where-you from'. Die zijn aanmerkelijk makkelijker en sneller te beantwoorden dan de nieuwe vraag. Maar ach, ze verwachten eigenlijk geen echt antwoord en zijn heel blij en voelen zich stoer als ze het gedurfd hebben om iets in het Engels te zeggen. Ik heb het dan over een jaartje of 14, 15.
Toen ik genoeg had van de bezienswaardigheden ging ik op zoek naar een bus en dan merk je dat Suwon zich bijna een voorstad van Seoul voelt, want als ik naar het 'jok' [station] vraag, denkt men in eerste instantie dat ik naar Seoul Centraal Station toe wil. Maar het was eenvoudiger. Ik moest alleen even weten aan welke kant van de straat ik de bus moest pakken. Gelukkig scheen de zon en ik had een kaartje bij me, dus dan is het om een uur of half vier simpel uitvogelen waar zuidoost is.
Omdat ik na het ontbijt niets meer had gegeten, heb ik mezelf bij een heuse Lotteria [een snackbar] op het station op een kleinigheidje getracteerd. Het voordeel van de Lotteria is dat er van alles en iedereen om je heen zit. Nu waren er twee jonge moedertjes met een baby van een half jaartje en een meisje van net anderhalf de bonus van de snackbar. Wat een lekkere koppies en als ze gingen drenzen werden ze op zachte maar besliste manier door de moedertjes [allebei niet veel ouder dan 22] afgeleid. Op deze leeftijd leren ze al om gewoon mee te doen en rekening te houden met anderen.
De terugreis was iets eenvoudiger dan de heenreis, want ik hoefde nu niet over te stappen. Je zit wel ruim een uur in de trein en het verging me zoals veel Koreanen: dommelen en knikkebollen en af en toe even door de rij met ruggen de ondergaande zon zien verschijnen. Overigens maak je die totale rit voor het hele kapitaal van 1700 Won, net iets meer dan een euro.Wat betaal je voor Leiden Utrecht heen en weer...? 17 euro of daaromtrent? En dan zit je maar drie kwartier in de trein.
Het is leuk dat ik er nu een keer geweest ben, maar als ik heel eerlijk ben zwalk ik nog liever een beetje op straat en door marktjes dan dat ik zo'n officieel werelderfgoedgebeuren bezoek. Mooi om te zien, maar er gebeurt verder niets.
Vanavond heb ik maar een klein hapje gegeten en heb mezelf daarna op een kam-shake getrakteerd. Dat zou een gewoonte kunnen worden.
Morgen wordt een reisdag. De treinreis naar Daegu [of Dongdaegu, voorstad van Daegu waar ik uit de trein ga stappen] duurt ongeveer 3,5 uur. Prima om even te relaxen. Ik vind met de trein reizen in Korea een prettige beleving, dus verheug me er al op. Iets minder op het sjouwen met de koffer ;-)